Archive for September, 2006

  • Onderste boven

    Uitleggen en lesgeven. We doen dat voor het werk, in de klas, voor een publiek, gevraagd, ongevraagd, en nu ook onder water. Elke situatie is anders. Daarom is het ook zo leuk.

    Gisteren was ik aan het divemasteren. Dat is een activiteit die ik nog aan het leren ben. Ik mocht 1-1 met een beginnend duiker op stap. Tijdens mijn 4e duik (jaja, ik ga erop vooruit, 4 duiken op 2 flessen, we zijn goed bezig) kreeg ik plots krampen. Ergens in de cursus gaan die duikers zien dat je dan het been moet helpen strekken, maar die leerstof was nog niet voorbij gekomen.

    Ik deed dus teken naar de kersverse duiker (*help kramp*), probeerde het been te strekken, kreeg geen hulp en ging dan maar onderste boven hangen om te stretchen. Die houding is gewoon het gevolg van pure fysica (het feit dat ik mijn been naar mij toe trek en het gewicht – lood en fles – mij dan achterover doet tuimelen).

    Het grappige was dat hij niet door had dat het een kramp was en dacht dat ik een oefening aan het demonstreren was. Toen ik weer recht kwam, wou hij namelijk ook onderste boven gaan hangen. Neen, dat was niet bedoeling. Ik vond het wel schattig. Leerrijk ook.

    Misschien interessant om te vertellen tijdens een sollicitatiegesprek. U weet wel, zo eentje waar ze stoute vragen stellen. Op de vraag “Heeft u een verborgen talent Smetty?” zal ik vanaf nu “Ja, overtuigend onderste boven hangen” antwoorden.

  • Bril

    Het is een beetje laat, maar mijn duikseizoen 2006 is eindelijk begonnen. Om dat te vieren heb ik alvast een nieuwe bril gekocht, en die ziet er zo uit:

    duikbril

    Ik heb zeker 30 foto’s genomen, maar ik slaag er niet in om deftig in de lens te kijken met zo een bril. Die vissen moeten nogal lol hebben onder water als ze al die duikers zien.

    Het wordt tijd om mijn divemaster brevet af te werken. Kan ik eindelijk aangesproken worden met “Mevrouw de Divemaster”. Grijns.

  • Over visjes en weblogs

    Ik schreef nog niet zo lang geleden een post over commentbewoners. Als ik dat aan mijn studenten zou moeten uitleggen, dan zou ik de vergelijking trekken met een voorbeeld uit het dierenrijk.

    Ik zou verwijzen naar die grote vissen die altijd door kleinere visjes begeleid worden. Sommige van die kleintjes hebben als taak de huid van de grote proper te houden, andere zijn iets luier en eten gewoon de restjes die uit de bek van de grote vallen. Wat hun taak ook is, beide partijen hebben ergens een voordeel aan elkaar.

    In de blogwereld zie ik veel grote vissen waar kleinere visjes rond zwemmen. De grote vis (dit zijn meestal de grotere en populaire weblogs, meestal geschreven door meerdere personen) geeft de aanzet, de kleinere visjes zorgen voor de discussie, en meestal ook voor het evenwicht van de blog. Als je een negatieve comment krijgt bijvoorbeeld, dan is er geen beter verweer dan een andere gebruiker die dit ontkracht (en dus meegaat in de redenering van de blogger). Hier op mijn blog is dat allemaal niet zo relevant, maar als je een bedrijfsblog of een groepsblog hebt, en iemand valt je stelling, werk, merk, product of service aan, dan is dat evenwicht wel belangrijk. Grote vissen, kleine vissen, bloggers en commentbewoners, het is 1 pot nat.

    Read more

  • Belgablog

    Meestal zeg ik ongevraagd mijn gedacht, maar soms wordt het ook expliciet gevraagd. De mannen van Bobex bijvoorbeeld willen graag wat advies over hun nieuwe blog. U vraagt, wij draaien.

    Bobex is een online marktplaats waar kopers en leveranciers elkaar kunnen vinden. Het bedrijf werd in 1999 opgericht door David Schnall en Jean-Louis Van Marcke. Ze overleefden de internet bubble (en dat vieren deze survivors nog steeds). De voorbije jaren werd het platform ook gelanceerd in andere Europese landen. Ook internet-dino’s willen met hun tijd mee en nu is er dus de blog: BelgaBlog, de Belgische e-business blog.

    Enkele adviezen/opmerkingen: Read more

  • Ave Maria

    “Ze gaat dood”.
    “Ze is dood”.

    Waar is de tijd dacht ik, dat die boodschap niet op een GSM display stond, maar gebracht werd door de doodsklokken van de plaatselijke kerk. De wenkbrauwen werden dan gefronst aan tafel. Er zou een stilte vallen van een minuut waarin ieder weg zonk in zijn eigen gedachten. Het gesprek zou even nadien weer verder gaan in de wetenschap dat de bakker zo dadelijk wel zou vertellen waar het verdriet neergedaald was.

    Een kerkelijke begrafenis is vreemd genoeg een plaats van ingehouden emoties. “Hopelijk maken ze het niet te triestig” zegt iedereen dan. Vooral een kind, partner of vriend die een emotioneel verhaal vertelt of het weerklinken van een triestig liedje, moet bij voorkeur vermeden worden. Ook 3 kleinkinderen die met grote moed een witte bloem gaan neerleggen op de urne van oma om vervolgens in een gemeend verdriet uit te barsten, zijn niet goed voor een beperkt zakdoekenverbruik.

    Ik ga niet luisteren denk ik dan, dat is een veilige optie. En dat gaat goed tot er bovenaan op het koor, ergens goed verstopt voor het oog, een sopraan het Ave Maria begint te zingen met een hemelse doordringende stem. Want dan gaan de tranen plots toch rollen en kijkt iedereen prompt de andere kant op omdat ze weten dat de ene traan de andere teweeg brengt.

    Op zo een moment ben ik jaloers op die plaatsen waar iedereen luidop weent voor diegene die gegaan is en voor de ongelukkige achterblijver. Dat moet tenminste opluchten.

    Maar goed, het is hier en niet ginder, en zij niet wenen, ik niet wenen. Tot het Ave Maria in elk geval.