All posts in Nederlands

  • Voor mij graag een vliegwiel in 2014

    2013 was een fantastisch jaar: zes maanden genoten van het leven, de liefde en werken in Zuid-Frankrijk, en (op een spijtige uitzondering na) bleven al mijn dierbaren in goede gezondheid.

    2014 staat in het teken van mijn doctoraat. Ik heb nog enkele maanden om het nodige schrijfwerk te verrichten, alvorens in september 2014 terug voor 100% mijn job als lector op te nemen. Mijn verdediging hoop ik ergens rond november 2014 te kunnen plannen, maar als de bureaucratie niet mee wil, zou het ook begin 2015 kunnen worden.

    Er moet nog veel geschreven worden. Ik ga mijn schrijftempo dus nog moeten opdrijven. * ZUCHT *
    Meerdere gedoctoreerden lieten al weten dat ik op een bepaald moment iets ga ervaren als ‘een vliegwiel’ (een woord geleend via @jotondeur): ik zou in een ritme moeten komen waardoor ik steeds sneller ga kunnen schrijven.

    Bovenal hoop ik natuurlijk dat we in 2014 even gezond en gelukkig mogen blijven. Maar daarnaast zou ik aan het grote vliegwiel willen zeggen: kom maar af, ik ben er klaar voor om aan de eindsprint te beginnen.

    En voor u allen: alles wat uw hart maar wensen kan.

     

     

     

  • Slowscan

    Wie-oe-wie-oe.
    Het rode lampje boven de Quickscan van de Delhaize begint te knipperen.
    De kassierster van dienst snelt naar mijn toestel.
    “Even naar het probleem kijken” zegt ze.
    En vervolgens: “ik moet u controleren”.
    * ergernis *

    Moet u weten dat ik sinds mijn pickles-affaire de self-scan al niet meer gebruik.
    De Quickscan daarentegen ligt mij beter: een beperkt aantal artikels (max 20) scannen aan een vast toestel, zelden in de rij staan wachten en geen gezever over controle. * dacht ik *

    De kassierster laadt mijn zorgvuldig gestapelde boodschappen weer uit en scant nu alles weer in. Er is amper plaats om iets te leggen en dus stapelt ze alles (19 artikels) gewoon op elkaar. De sinaasappelen vertrappelen de sla, maar daar heeft ze geen oog voor. Wanneer ze klaar is, zegt ze: “het was in orde”. Dat was het. Inderdaad. Ik mag weer van vooraf aan beginnen stapelen of ik kom met brokken thuis.

    Controle? Akkoord, dat is onderdeel van het systeem.
    Maar als ze mijn boodschappentas leeghalen om te controleren, wil ik hem na de controle wel terug krijgen met alle boodschappen er netjes terug IN.

    En ik had niet eens een pot pickles gekocht…

     

  • Beestjes

    Onlangs zat er in het ziekenhuis een patiënte met een geleidehond in de wachtkamer. En net zoals dat daarbuiten het geval is, bleek het beestje meerdere gesprekken op gang te brengen. Ook op het verplegend personeel had de vierpoot duidelijk een positief effect. Het baasje in kwestie had de hond zelf opgeleid en vervolgens met succes de procedure doorlopen om de hond als geleidehond te laten erkennen (in Nederland weliswaar). Het is echter weinigen gegeven om dit zelf te doen.

    Momenteel loopt er een sympathieke actie die een dergelijk initiatief steunt. Het is de “Maand van de Preventie“. Tijdens de maand februari kunnen eigenaren van honden en katten gratis een afspraak maken met een deelnemenende dierenatis voor een gratis preventief onderzoek. Voor elk gezondheidsformulier dat door de eigenaar bij de dierenarts wordt gebracht, wordt ingevuld en teruggestuurd, krijgt het “Belgisch Centrum voor Geleidehonden vzw” 1 € om de opleiding en lessen van blindegeleide honden te steunen.

    Note. Het geld dat we krijgen om deze actie op de blog te vermelden, storten we zelf volledig door naar Hachiko, een vzw die zich inzet voor assistentiehonden.

  • Onder de kerktoren (II)

    Helaas was er nog één plaats vrij, daar onder die kerktoren. We waren het bijna vergeten eigenlijk en dachten dat ons grootmoeder 100 jaar zou gaan worden. Maar zo is het dus niet gelopen. Een beroerte sloeg haar onverwachts knock-out. Ze zou net geen 93 worden.

    Met mijn grootvader (overleden in 2008) kreeg ze 8 kinderen, die kregen op hun beurt 16 kleinkinderen, en als ik mij niet misteld heb, kregen die op hun beurt ook nog eens 15 achterkleinkinderen. Allen samen vormden we haar leven, met haar huis als uitvalsbasis. De wereld daarbuiten werd gereduceerd tot vulling voor kranten en televisie, al nam ze die wel gretig tot zich. Ze heeft mij meermaals overdonderd met haar enorme feitenkennis en ze had ook een fenomenaal goed geheugen, ook voor die dingen die je zelf al vergeten was.

    Na een eerste verblijf bij een onthaalmoeder, werd ik zelf door grootmoeder opgevangen en elke dag naar school gebracht. Niet lang daarna volgden er ook nog andere neven en nichten en zo werd ze jarenlang een belangrijke leverancier voor de plaatselijke kleuterklas. En ongeacht haar leeftijd, ze liet kinderen altijd kind zijn, ook al verbouwden die haar keuken en moet het aantal decibels er vaak onuitstaanbaar geweest zijn.

    Mijn eigen moeder heb ik vast wel vaker ongelukkig gemaakt telkens ze van mij te horen kreeg dat de rode kool van grootmoeder toch beter was, of dat er geen andere pickles op tafel kon komen dan die van het merk Bister. Toch was bij haar blijven eten meestal een opgave: ze serveerde steeds een gigantische berg aardappelen met een overvloed aan saus erbij. Protesteren hielp niet en had je even een zwak moment, dan kwam er nog een aardappel bij.

    Het huishouden deed ze het liefst van al zelf. Want wat je zelf doet, doe je beter. Ze had nog 7 kinderen die elk karwei voor haar zouden klaren, maar dat weerhield er haar niet van om tot ver in de tachtig zelf op het glazen dak van de veranda te klauteren of op handen en voeten gevaarlijke trappen op te gaan. Ons moeder was verontwaardigd telkens ze haar ergens aantrof waar ze niet meer hoorde te zijn, maar ik weet nu al dat mij hetzelfde te wachten staat. Jawel, appel, boom. Ik ga er niet aan ontkomen.

    Voor de buitenwereld was ze “Margrit”, hoewel dat officieel Maria-Margaretha was. Voor ons, kleinkinderen en achterkleinkinderen, was het altijd “meter”.

    Ze mag nu voor eeuwig rusten, ons meter, in de buurt van grootvader, daar onder die kerktoren.

    Welterusten,

    C. Margaretha G. De Smet

     

  • St Bernardus Abt 12 vs Westvleteren 12

    Enkele jaren geleden kreeg ik enkele flesjes Westvleteren 12. De gulle gevers vonden het gewoon geen lekker bier. We dronken de biertjes op, maar de smaak was ik anno 2011 wel vergeten. Het enige wat ik mij meende te herinneren was dat ik het allemaal niet zo bijzonder vond.

    Een tijdje geleden hoorde ik iemand van brouwerij Sint-Bernardus vertellen over hun St Bernardus Abt 12 bier. Dat zou sterk gelijken op de Westvleteren 12 en daar was een historische reden voor. Kort na de tweede wereldoorlog besloot Trappistenabdij St. Sixtus uit Westvleteren blijkbaar om de productie van hun bier uit te besteden aan brouwerij Sint-Bernardus. Pas in 1992 kwam daar een einde aan omdat de verschillende Trappistenbrouwerijen (vijf in België en één in Nederland) besloten hadden de kwalificatie “Trappistenbier” enkel nog toe te kennen aan bieren gebrouwen binnen de muren van de abdijen (bron: brouwerij Sint-Bernardus).

    Gezien mijn niet zo bijster positieve herinnering aan het bier, dacht geen haar op mijn hoofd eraan om ooit op bedevaart te gaan richting Sint-Sixtusabdij om toch maar enkele flesjes van het bier te bemachtigen. Ook de bouwsteenbox (6 flesjes voor het goede doel), misschien wel de marketingstunt van 2011, kon mij niet motiveren om er speciaal voor naar de Colruyt te gaan, maar, er belandde wel een exemplaar bij mij. En aldus kon ik eindelijk een blinde proeftest organiseren: St Bernardus Abt 12 vs Westvleteren 12.

    Vier mensen proefden blind beide bieren. Twee vragen dienden beantwoord te worden. Kunnen we één van beide bieren herkennen (herkenning of onbeslist, gokken werd uitgesloten). Welk bier smaakt het lekkerst?

    Het resultaat van de proeverij was interessant. Wat betreft de smaakherkenning proefde 1 iemand met zekerheid de Westvleteren, een andere proever de St Bernardus Abt 12 . Beiden motiveerden hun keuze omdat ze recent één van beide bieren gedronken hadden en de smaak duidelijk herkenden. En toen werd het beste bier gekozen. Het werd 3-1 in de battle van St Bernardus Abt 12 versus Westvleteren 12.

    Op zich hoeft het niet te verbazen dat Westvleteren 12 de strijd verloor. Ik vind het zelf een ernorm smaakvol bier, met veel mout, karamel en kruiden en bittere smaken zoals chocolade en tabak. Maar helaas, het is ook een alcohol-bom die enorm zwaar op de maag ligt. Ik kan het wel smaken, maar niet meer dan een half flesje en liefst ook met wat kaas of een dessert erbij. De St Bernardus Abt 12 is duidelijk lichter en drinkt makkelijker weg.

    Het was leuk om ze tegen elkaar te zetten, maar ik hoef de komende jaren niet zonodig nog eens een Westvleteren te drinken.