Ave Maria
“Ze gaat dood”.
“Ze is dood”.
Waar is de tijd dacht ik, dat die boodschap niet op een GSM display stond, maar gebracht werd door de doodsklokken van de plaatselijke kerk. De wenkbrauwen werden dan gefronst aan tafel. Er zou een stilte vallen van een minuut waarin ieder weg zonk in zijn eigen gedachten. Het gesprek zou even nadien weer verder gaan in de wetenschap dat de bakker zo dadelijk wel zou vertellen waar het verdriet neergedaald was.
Een kerkelijke begrafenis is vreemd genoeg een plaats van ingehouden emoties. “Hopelijk maken ze het niet te triestig” zegt iedereen dan. Vooral een kind, partner of vriend die een emotioneel verhaal vertelt of het weerklinken van een triestig liedje, moet bij voorkeur vermeden worden. Ook 3 kleinkinderen die met grote moed een witte bloem gaan neerleggen op de urne van oma om vervolgens in een gemeend verdriet uit te barsten, zijn niet goed voor een beperkt zakdoekenverbruik.
Ik ga niet luisteren denk ik dan, dat is een veilige optie. En dat gaat goed tot er bovenaan op het koor, ergens goed verstopt voor het oog, een sopraan het Ave Maria begint te zingen met een hemelse doordringende stem. Want dan gaan de tranen plots toch rollen en kijkt iedereen prompt de andere kant op omdat ze weten dat de ene traan de andere teweeg brengt.
Op zo een moment ben ik jaloers op die plaatsen waar iedereen luidop weent voor diegene die gegaan is en voor de ongelukkige achterblijver. Dat moet tenminste opluchten.
Maar goed, het is hier en niet ginder, en zij niet wenen, ik niet wenen. Tot het Ave Maria in elk geval.