Echt Italiaans, echt Spaans en een trouwfeest tussenin
Is het snobby? Of eerder een zoektocht naar de eerlijke keuken? Bij de keuze van een restaurant is mijn afweging altijd drieledig: originaliteit/prijs/kwaliteit. Een restaurant binnen stappen en het idee krijgen dat je in de Zuiderse wereld stapt. De sfeer én de gerechten proeven. Zo hoort het helemaal te zijn. En dat was dit weekend ook het opzet.
Op vrijdagavond hoopte ik eindelijk een alternatief te vinden voor het Siciliaanse restaurant Il Mezzogiorno (Baudelokaai). Dit restaurant is smaaktechnisch briljant, maar heeft zich helaas helemaal bekeerd tot overcommercialisering. Het was een simpel restaurantje met een leuke sfeer, met eindelijk is geen pizza of verkeerd gemaakte spaghetti carbonara. Het is er nog altijd even lekker, alleen werd intussen ook de garage in gebruik genomen, wordt het eten geserveerd in 2 shiften en heeft men de prijs aardig omhoog getrokken. Jammer. Ik stelde dus al mijn hoop op restaurant Marco Polo (Serpentstraat). Ze maken er nog zelf hun pasta, wat op zich al het vernoemen waard is. Ik probeerde er de crostini mixti en de canneloni van dag. Beide gerechten misten jammer genoeg net dat extraatje om meer dan gewoon te zijn. Ik kreeg van mijn tafelgenoot dezelfde reactie te horen over de gevulde ravioli. Geen alternatief voor de Sicilianen dus.
Zaterdag was het tijd voor een echt Vlaams trouwfeest. Tussen het Italiaans en het Spaans. Met alles erop en eraan, en vooral een reusachtig dessertbord.