Echt Italiaans, echt Spaans en een trouwfeest tussenin

Is het snobby? Of eerder een zoektocht naar de eerlijke keuken? Bij de keuze van een restaurant is mijn afweging altijd drieledig: originaliteit/prijs/kwaliteit. Een restaurant binnen stappen en het idee krijgen dat je in de Zuiderse wereld stapt. De sfeer én de gerechten proeven. Zo hoort het helemaal te zijn. En dat was dit weekend ook het opzet.

Op vrijdagavond hoopte ik eindelijk een alternatief te vinden voor het Siciliaanse restaurant Il Mezzogiorno (Baudelokaai). Dit restaurant is smaaktechnisch briljant, maar heeft zich helaas helemaal bekeerd tot overcommercialisering. Het was een simpel restaurantje met een leuke sfeer, met eindelijk is geen pizza of verkeerd gemaakte spaghetti carbonara. Het is er nog altijd even lekker, alleen werd intussen ook de garage in gebruik genomen, wordt het eten geserveerd in 2 shiften en heeft men de prijs aardig omhoog getrokken. Jammer. Ik stelde dus al mijn hoop op restaurant Marco Polo (Serpentstraat). Ze maken er nog zelf hun pasta, wat op zich al het vernoemen waard is. Ik probeerde er de crostini mixti en de canneloni van dag. Beide gerechten misten jammer genoeg net dat extraatje om meer dan gewoon te zijn. Ik kreeg van mijn tafelgenoot dezelfde reactie te horen over de gevulde ravioli. Geen alternatief voor de Sicilianen dus.

Zaterdag was het tijd voor een echt Vlaams trouwfeest. Tussen het Italiaans en het Spaans. Met alles erop en eraan, en vooral een reusachtig dessertbord.

Ik ben al een tijdje "into tapas" Ik heb ook niet voor niks op mijn to-do-lijstje het maken van papas arrugadas staan. Elke zichzelf respecterende bar en elk Spaans restaurant, of noem het commercieel inzicht, heeft tegenwoordig tapas op het menu staan. Tijd om dus te gaan eten in Hogar Espagnol (Hoogstraat). We hadden niet gereserveerd, maar kwamen gelukkig net op tijd voor de massa binnen. De zaak is een stichting (vermoedelijk een vzw) en enkel open op vrijdag, zaterdag en zondagavond. De sfeer zat er onmiddellijk in. Hier ben je echt in Spanje. Geen tralala, maar gewoon papieren tafellakens, bord op tafel met ernaast het bestek in een servet gerold. We kozen voor een tapas mixta als hoofdgerecht en een half litertje rode huiswijn. Mijn tafelgenoot had niet zoveel zin in vis en stelde vast dat de schotel bestond uit: Spaanse tortilla, ansjovis, olijven, gefrituurde inktvis en ansjovis, tonijnsalade en bereide koude mosselen. Dit alles natuurlijk vergezeld door brood en boter. Allemaal heel erg eenvoudig maar zo lekker. Nadien namen we nog een heerlijke koffie en een dame blanche. Alles samen betaalden we 30 Euro. Ik zoek nu al een gaatje in mijn agenda om de paella te proeven.

Het was een interessant culinair weekend met Italiaans, Spaanse en oh ja Vlaamse accenten. Maar één ding staat vast, mijn weegschaal mag morgen zoveel knipogen als ze wil, ik loop haar straal voorbij.