Het moest en zou een tomaat worden. Geen kieken noch ei, en ook niets anders. Moqub tipte Electrolux, en na enig online speuren besloot ik haar advies te volgen en bij Electrolux Nederland mijn geluk te beproeven.

Ik had op het laatste girl geek dinner een Billy gekregen (Bongo Bon in Mastercard kostuum), en hiervan 7 euro besteden (verzendkosten inbegrepen) aan een kookwekker “tomaat” leek mij een geeky keuze.

Even herhalen mocht u pas bij deze post binnen komen: de kookwekker tomaat was voor mij het ideale object om de pomodoro technique toe te passen in het kader van mijn getting things done voornemen.

Hoewel de Electrolux webshop geen info geeft over verzendingen naar Belgie, arriveerde de kookwekker “tomaat” hier vrij snel een paar dagen na de bestelling. Helaas, groot is mijn verdriet. De kookwekker tikt netjes het aantal gewenste minuten, maar daarmee is dan ook de kous af. Het doet vooral niet wat er op de verpakking staat (ik citeer letterlijk): ”Na afloop van de tijd loopt de bel”. Met andere woorden, ik ben nu de trotse bezitter van een tikkende plastieken tomaat maar zonder de gewenste bel.

Natuurlijk kan ik het object terugsturen, maar dat kost zowel bij ons als in Nederland ongeveer 6 euro, en dan moet ik ook nog eens de bestaande verpakking recycleren. In het beste geval krijg ik een nieuwe tomaat terug, maar ik vrees een beetje voor de kwaliteit van de tomaten daar.

Voorlopig voor mij geen tomaten meer. Misschien dat ik alsnog eens een tikkend kieken adopteer of een kookwekker “ei”. Hangt er een beetje vanaf wat ik het eerst tegenkom.

Vrijdag naar mijn eerste blogmeeting van dit jaar geweest: de LVB.net lezersmeeting. Ik vond het gegeven wel cool: een blogger die een meeting houdt voor zijn lezers. Meestal kom je op blogevents altijd dezelfde mensen tegen die in blogposts dan omschreven worden als “de usual suspects”. Vrijdag waren er, voor mij dan toch, vooral “unusual suspects” aanwezig.

Toen ik naast een Amerikaanse expat ging zitten, schoot de bedenking door mijn hoofd dat ik niet zou kunnen meepraten over de aankomende verkiezingen. Ik zal de bewegingen in de VS wel volgen, maar ik heb geen zin om nu al mee te doen aan de verkiezingskoorts die je overal opmerkt. Met de Flemish American heb ik het uiteindelijk niet over politiek gehad. Hij had een romantisch verhaal over hoe hij in België was beland: met een mariniersboot in de haven van Gent aangelegd, op stap geweest, een Vlaamse madam tegen gekomen en er de vrouw van zijn leven in gevonden. Ja, op blogmeetings worden ook schone verhalen verteld.

Langs de andere kant van de tafel zat de CEO van Synthetron, een sympathieke madam. De blogmeeting van LVB was zoals de andere blogmeetings: je kwekt met een heleboel mensen, maar je komt er niet toe om met de andere helft ook te praten. Misschien een specifieke vaststelling op deze blogmeeting: de leeftijd lag een stuk hoger dan op de gemiddelde bijeenkomst. Een selectie foto’s zijn hier terug te vinden.

De meeting vond plaats in het Gentse Chess Café, een wokrestaurant dat in het industriegebied ligt (ik was er nog nooit eerder geweest). Als het aan mij ligt zal ik er ook nooit meer gaan. De akoestiek is er vreselijk slecht en om 23u komt er een foute DJ spelen waardoor het direct gedaan is met het praten. Brrrrrrrr.

Buiten de locatie die wat tegen viel, was het een amusante avond met de unusual suspects. Volgende blogstop: een alweer uitverkocht Girlgeekdinner (12/02).