De meest dankbare postjes om te schrijven, zijn mijn restaurantbesprekingen. Google zorgt er namelijk voor dat het mijn meest gelezen posts zijn en blijven. De comments komen meestal niet onmiddellijk na de publicatie, maar wel op lange termijn.  Ik krijg dan ook regelmatig “echte culinairen met het juiste referentiekader” op bezoek die mijn barbaarse teksten lezen. Speciaal voor hen, en natuurlijk ook voor u, deze post over Lemonnier, een 1-ster Michelin in Lavaux-Sainte-Anne.

Lavaux-Sainte-Anne is een deelgemeente van Rochefort. Het ligt vlak naast de autosnelweg E411 (afrit 22a) en ligt op 170 km van Gent. Het dorpje zelf is helemaal zoals je dat van de Ardennen verwacht: bossen, open velden en van die typische huisjes. In Lavaux-Sainte-Anne krijgt u er nog een mooi kasteel bovenop. Het is in het jachthuis van dat kasteel aan het dorpslein dat Lemonnier zich genesteld heeft. Als u niet onmiddellijk na het eten terug naar huis moet, kan u overnachten in 1 van de 9 kamers. Wij kozen voor de formule waarbij een ‘chambre luxe’ (met bubbelbad en ontbijt) inbegrepen is, alsook het menu ‘Saveur du produit’, aangepaste wijnen en alle andere dranken (aperitief, water, koffie). Voor deze formule betaalden we 149 euro per persoon.

We begonnen met een champagne (chardonnay/pinot noir) van het huis bij de haard. Er kwam een bordje met 3 hapjes bij. Nadien verhuisden we naar de gezellige eetzaal. Het interieur is er modern en gezellig aangekleed. Het restaurant werkt hiervoor ook met kunstenaars uit de omgeving die er hun werken tentoonstellen. Het menu uit onze formule bestond uit 4 gangen. Vooraf kwam er nog een soepje op basis van kreeft. De eerste gang was een ‘St-Jacques mi-cuite, avocat, tarama de langoustine et citron’. Er kwam een Spaanse wijn bij die we niet bijzonder vonden. Nadien volgde een ‘St-Pierre cuit sur sa peau, pomme de terre en risotto, champignon des bois, jus de scarole aux palourdes’. De bediening was zo vriendelijk om bij het opdienen van de schotel de vis te identificeren als een Zonnevis of Sint Petrusvis. Mijn Frans is niet slecht, maar bij St-Pierre denk ik spontaan aan een heilige en niet aan een vis. Als hoofdschotel kregen we ‘Faisan, cuit au feux de bois, foie gras, jus caramelise d’endive’. Als dessert kwam er een bordje op tafel met ‘Pain de gênes, mousse de calisson, poire, glace a la chartreuse verte’. Nadien volgde, zoals dat hoort, nog een koffie met zelfgemaakte snoepjes.

Read more

Ongeveer 1 keer per jaar stap ik een sterrenrestaurant binnen. In het verleden was dat bijvoorbeeld de Comme chez Soi in Brussel of De Karmeliet en Hertog Jan in Brugge, om een paar van de bekendste te noemen. Gisteren stond in de wulf (1 ster Michelin) te Dranouter op de agenda.

Het eten is er goddelijk had vriend Corto vooraf al aangekondigd, de wijn en de omkadering zijn minpunten. Hij vond het er in elk geval lekker genoeg om er nog eens met mij te gaan eten.

Het was prachtig weer gisteren, dus we begonnen onder een mooi avondzonnetje met het aperitief in de tuin. Nadien verhuisden we naar de eigenlijke eetzaal binnen. We kregen een tafel die eerder ongelukkig stond vond ik. De ene persoon had een overzicht op het volledige resto en de tuin, de andere plaats bood zicht op een witte muur. Gelukkig stemden ze in met mijn verzoek om de tafel te draaien. “Wij letten niet meer op het uitzicht” zei de dame. Ikke wel.

Op tafel kwamen een lange reeks van de lekkerste hapjes (het menu kan u hier bekijken). Elk bord was steeds opnieuw zeer kleurrijk en een smaaksensatie.

Helaas scoorde het resto op 2 belangrijke punten eerder matig tot slecht voor mij: de wijn en de bediening.

In het glas kwamen 3 witte wijnen en 1 rode: een Italiaanse IGT, een Elzaser, een Loire en een Bourgogne. Het eerste glas wijn werd te laat uitgeschonken: ons gerecht was al op. De wijn was eerder middelmatig en voegde niets, maar dan ook niets toe aan het eten. Voor een 1 ster Michelin zou dat toch niet mogen.

De bediening werd uitgevoerd door zeer jong en Franstalig personeel. Bij elk nieuw gerecht kondigen ze aan wat er op het bord ligt, maar ik moest vaak op de menu gaan kijken omdat ik niet begrepen had wat ze zeiden. Een ander negatief punt was ook de snelheid waarmee de gerechten op tafel kwamen. ”Als ze zo verder doen”, zei vriend Corto op een bepaald moment, ”dan zijn we hier na 2 uur alweer buiten”. We hebben dan ook op een bepaald moment besloten om een gerecht een tijdje onaangeroerd op tafel laten staan. De boodschap was duidelijk en werd doorgegeven aan de keuken.

In totaal betaalden we €326 (menu + wijn: €280, 2 glazen champagne: €24, twee koffie: €14 en water: €8).

Mijn eindoordeel: in de wulf is een mooi gelegen restaurant met een fantastische keuken. De bediening is niet helemaal op niveau en men zou er beter Nederlands mogen spreken. Het valt eerder aan te raden om bij een menu geen passende wijnen te nemen, maar zelf een wijntje uit de wijnkaart te kiezen (ik heb de wijnkaart niet gezien, maar kan mij niet inbeelden dat er niets leuks tussen zit). Gezien de gezellige tuin lijkt het mij ook een leuke plaats om eens te gaan lunchen.