Marsmannetjes hoeven geen administratie
Het was weer zo een vreemde werkweek. Maandag bij een fysieke test helemaal de mist in gegaan. Normaal geven de assistenten van de fysio veel te zwakke oefeningen. Er is niks leuker dan met een stalen gezicht hun oefening een paar keer te verzwaren. (jaja, beetje macha, ik weet het) Dat was deze week niet het geval. Alleen een paar gefronste wenkbrauwen waren mijn deel.
Dinsdagnamiddag viel ik bijna van mijn stoel. Ik bleek zonder contract aan het werken te zijn. Het verantwoordelijke bureau stopte ermee. Zonder boe of ba. Op de vakbond waren ze kort maar duidelijk: volledig onwettig. Ik wist dat ik in een circus werkte, maar ik ben liever niet het konijn waarmee getoverd wordt.
Meestal slecht nieuws als je naar de vakbond of de mutualiteit moet. Voor mij betekent dat weer een formulier dat ik te laat ingevuld heb. Of helemaal niet. Of met vertraging. Eigenlijk zou je bij elke scheet die je laat naar beiden moeten bellen. En ja hoor, deze week weer gehoord dat ik een foutje gemaakt heb de laatste weken. Waarom moet alles zo ingewikkeld zijn? Er zit niks anders op dan je bij de hand te laten nemen en te laten leiden. Misschien ligt daar mijn probleem.
Vandaag zag ik mijn rechtstreeks collega, oververmoeid, en besefte dat ik naar mijn spiegelbeeld keek. Nog 2 weken tot de Paas, het gaat moeilijk worden. Maar lesgeven en voorbereiden zijn noodzakelijk verbonden. Ik geef momenteel een moeilijk stuk theorie aan mijn vijfdes. Dat vraagt heel wat voorbereiding. En toch overstelpten ze me vandaag met de meest fantastische vragen. We hadden het over de radio-uitzending van Orson Welles uit 1938 waarbij hij de luisteraars liet geloven dat er marsmannetjes op aarde geland waren. De eerste vraag volgde snel: waren er marsmannetjes geland mevrouw? Daar kon ik nog op antwoorden. En even later: Wie heeft ze dan verwittigd dat het niet waar was? En nog beter: Zijn er toen meer zelfmoorden gepleegd? Ze waren duidelijk weg met het verhaal, maar niet de kant op die voorzien was door de juf.