Nog 100 dagen

Gisteren was het 100-dagen viering in de Gentse scholen. Vier gniffelende tieners in legerpak verzochten om de andere schoolingang te nemen. Bij die andere ingang vroeg een zesdejaars van dienst waarom ik geen kort rokje droeg en witte kousen aan had. Omdat mij niets gezegd of gevraagd is, luidde mijn eerlijk antwoord. En ik loop ook nooit toevallig in die kledij rond. Ik kom desnoods in mijn badpak en een pruik naar school, maar dan moet je het wel eerst vragen. Daar had hij geen antwoord op.

Een leerling van me maakte wel van de gelegenheid gebruik om met een waterpistool mijn coiffure is in een andere plooi te leggen. Die pruik was in dat licht niet eens zo een slecht idee geweest.

Ik vroeg aan een andere leerkracht hoe lang dat fenomeen van de 100-dagen-nog-les-en-dan-zijn-we-er-vanaf al bestond. Geen idee. Het fenomeen is wel jaar na jaar uitgebreid, van een show tijdens de middag tot een volledig dagevent. En dan de betekenis. Nog 100 dagen en we zijn er vanaf. Eindelijk van die omgeving en haar personeel verlost, dus ook impliciet van de leerkrachten. Zie je het al gebeuren in een ander kader? De 100-dagen viering want de directeur gaan met pensioen, of Magda van de boekhouding wordt overgeplaatst naar een andere dienst. Wedden dat niemand blij is met we-zijn-bijna-van-je-vanaf-feestje?

Tijd om stil te staan bij je eigen 100-dagen viering. Ondertussen ook al 12 jaar geleden. Amaai, ik ben oud aan het worden. Er is me weinig bij gebleven van wat er op school georganiseerd werd. Ik weet alleen nog dat ik met 2 andere leerlingen de groep ben kwijtgeraakt, en dat ik om 4u ‘s nachts in een cocktailbar zat achter de grote markt in Brussel. Een mens heeft een selectief geheugen…