Geklikt
Afgelopen weekend had ik onze Panasonic Lumix (DMC-FX500) bij. Na lang experimenteren heb ik eindelijk een modus gevonden waar ik iets met kan (scene mode, sport optie) en dat leverde volgende 2 plaatjes op:
Bauto op de Leie
All posts in Holiday
-
Kijken naar de oplossing (I)
Deze en de volgende post gaat over ‘naar de oplossing kijken’. In deze post bedoel ik met ‘kijken’ het gebruiken van de ogen en niet één of andere mentale variant van kijken.
Kijken naar de oplossing. Klinkt dat niet simpel? Toch is het dat niet. Dat heb ik geleerd tijdens de slipcursus een maand geleden. Zodra je daar kijkt naar de oplossing (richting waarin de wagen moet bewegen) met je slippende wagen, gaat die in de juiste richting. Maar het duurt wel even voor je jezelf kan verplichten om dat te doen. Ik keek naar alle kanten, behalve naar de richting waarin de auto zich moest bewegen (dat punt stond ook aangeduid via een hulpmiddel, zijnde een verkeersbord). Het viel ook op dat alle medecursisten dezelfde fout maakten en dat het even duurde voor het er bij iedereen in zat.
Tijdens die cursus vertelden ze trouwens ook dat, mochten alle automobilisten dat doen (kijken naar de oplossing), er bijna geen auto’s tegen een boom of paal zouden knallen. Want zeg nu zelf, tussen de meeste palen zit er een afstand van ongeveer 50 m, maar toch slaagt men er in om net die paal van een paar cm breed eruit te kiezen om tegenaan te knallen of omheen te krullen. En dat zou bijna altijd vermeden kunnen worden… door naar de oplossing te kijken. Motorijders zouden hier beter op getraind worden tijdens hun rijopleiding (heb ik mij laten vertellen).
Toen ik afgelopen week in de modder met de fiets zat te prullen, kwam het oplossingverhaal ook weer boven. Ik zag een grote steen en dacht “daar moet ik niet tegenaan knallen”. Natuurlijk, boenk, knal der op. ‘Kijken naar de oplossing’ herinnerde ik mij in de verte, niet focussen op de obstructie. En het hielp ook hier.
Kijken naar de oplossing. Of toch niet altijd? Een ander inzicht in de volgende post.
-
De baai van de Somme en de Opaalkust
De krokusvakantie is de sneeuwvakantie bij uitstek. Toch kriebelde het dit jaar niet bij ons om richting sneeuw te trekken, maar wel om na die lange wintermaanden terug iets buiten te doen. Daarom besloten we afgelopen week 2 mountainbike trips van reisorganisatie Cameleon bike aan elkaar te knopen: de baai van de Somme en de Opaalkust.
Op amper 3 uur rijden van Gent stonden we in Noyelles Sur Mer waar de B&B van Gilles en Catherine als vertrekpunt dient. Bij deze mountainbikereizen horen uitgestippelde routes via een fiets-GPS en gedetailleerde fietskaarten van de omgeving als backup. Voor ons was het de eerste keer dat we met een GPS reden, en het moet gezegd: dat is gewoon zalig. Je fietst de route via de GPS, maar je kan op elk moment probleemloos besluiten om bijvoorbeeld een stuk af te snijden of om ergens af te wijken en later weer aan te sluiten (wat we ook regelmatig gedaan hebben). Read more
-
Van oud naar nieuw
Mijn laatste foto van 2008 (zelfportret voor we de nacht induiken) en de eerste van 2009 (vuurwerk). Gelukkig nieuwjaar iedereen.
-
Winterprik in Hockai
De eerste winterprik liet zich gelden afgelopen weekend. In Hockai, een gehucht van Stavelot in de Ardennen (dat niet eens over zijn eigen Wikipedia pagina beschikt), kwamen Gerard, Pierre en Christiane in het holst van de nacht samen. Het was aan het sneeuwen buiten en het bleef gelijk nog liggen ook. Pierre nam een meetlat en stelde buiten vast dat er toch al 3 cm verse sneeuw lag. Toen wisten ze het zeker: “morgen zouden ze de langlaufpistes, ‘les pistes de ski de fond’ voor de Franstaligen, open verklaren”.Vroeg in de ochtend werden de langlauflatten van de zolder gehaald. Alle nonkels en tantes waren ondertussen opgetrommeld om mee de verhuur te regelen. Buiten moest er ook nog gewerkt worden. De zich-op-latten-verplaatsende toeristen zouden door een aantal weien van bevriende boeren trekken en daar dienden nog enkele prikkeldraden neergehaald te worden. Hekken werden geopend, paaltjes neergelegd. Toen dat allemaal achter de rug was en de verhuur bijna kon beginnen, bedacht Christiane plots dat er nog geen bewijzering was aangebracht. De oudste kinderen werden de wei in gestuurd om snel wat pijlen her en der neer te poten. Het was koud buiten, en in geen tijd waren alle wijzers gepland.