Kijken naar de oplossing (I)
Deze en de volgende post gaat over ‘naar de oplossing kijken’. In deze post bedoel ik met ‘kijken’ het gebruiken van de ogen en niet één of andere mentale variant van kijken.
Kijken naar de oplossing. Klinkt dat niet simpel? Toch is het dat niet. Dat heb ik geleerd tijdens de slipcursus een maand geleden. Zodra je daar kijkt naar de oplossing (richting waarin de wagen moet bewegen) met je slippende wagen, gaat die in de juiste richting. Maar het duurt wel even voor je jezelf kan verplichten om dat te doen. Ik keek naar alle kanten, behalve naar de richting waarin de auto zich moest bewegen (dat punt stond ook aangeduid via een hulpmiddel, zijnde een verkeersbord). Het viel ook op dat alle medecursisten dezelfde fout maakten en dat het even duurde voor het er bij iedereen in zat.
Tijdens die cursus vertelden ze trouwens ook dat, mochten alle automobilisten dat doen (kijken naar de oplossing), er bijna geen auto’s tegen een boom of paal zouden knallen. Want zeg nu zelf, tussen de meeste palen zit er een afstand van ongeveer 50 m, maar toch slaagt men er in om net die paal van een paar cm breed eruit te kiezen om tegenaan te knallen of omheen te krullen. En dat zou bijna altijd vermeden kunnen worden… door naar de oplossing te kijken. Motorijders zouden hier beter op getraind worden tijdens hun rijopleiding (heb ik mij laten vertellen).
Toen ik afgelopen week in de modder met de fiets zat te prullen, kwam het oplossingverhaal ook weer boven. Ik zag een grote steen en dacht “daar moet ik niet tegenaan knallen”. Natuurlijk, boenk, knal der op. ‘Kijken naar de oplossing’ herinnerde ik mij in de verte, niet focussen op de obstructie. En het hielp ook hier.
Kijken naar de oplossing. Of toch niet altijd? Een ander inzicht in de volgende post.
