Archive for February, 2009

  • Kroketten

    Deze middag in het restaurant van de unief.

    Bediening: 5 of 8 kroketten? (nee, een ander getal is niet mogelijk)
    Mijn collega gaat voor 5, ik voor 8.

    Aan de kassa betaalt zij 20 cent en ik 40 cent.

    Welke logica zou daar achter zitten?
    8 kroketten nemen meer plaats in in de frietketel dan 5 en dus betaal ik meer voor de ingenomen ruimte?
    Of had iemand berekend dat je voor 4 kroketten 2 aardappels nodig hebt en voor 8 kroketten 5 aardappels? Maar die had zich dan misrekend en omdat er dan een overschot was hebben ze de extra kroket dan maar in het bordje van de 4 gegooid en de prijs nooit meer aangepast.

    Zou het?

  • Het leertraject video

    Ik had vroeger een video 8 camera. Een geweldige toestel was dat. Monteren deed ik met de videorecorder op het tv-toestel. Op een dag was ik het gewoon beu en was het gedaan met filmen. Het enige wat er nog van rest is een schoendoos vol cassettes. Die moet ik dringend eens laten digitaliseren, want er zullen ongetwijfeld mooie herinneringen op staan.

    Vorige week heb ik voor het eerst terug een camera vastgenomen. Een digitale dit keer. Aanleiding was mijn presentatie gisteren, over het gebruik van wiki’s bij groepswerk. Dat heb ik gedocumenteerd met interviews en screencasts.

    De interviews zijn met de camera opgenomen in mpg-formaat, de screencasts werden opgenomen met Jing. Voor de eerste screencasts heb ik gewoon de gratis versie gebruikt, wat resulteerde in materiaal in swf-formaat. Op dag 2 heb ik wijselijk besloten om onmiddellijk over te schakelen naar de betalende versie, wat resulteert in opnames in mp4-formaat.

    Tussen de opnames van de filmpjes en de presentatie lag er te weinig tijd om veel over een montageprogramma te leren. Gelukkig is mijn Eva goed thuis in Adobe Premiere Elements, en kon ik afgelopen weekend rekenen op montagehulp. Ik had een eerste montage nooit op 2 dagen rond gekregen. De (test)filmpjes werden geëxporteerd naar avi, omdat ze enkel en alleen voor de presentatie gisteren zullen/kunnen/mogen dienen. Het eindresultaat zou over enkele weken een montage moeten opleren van mpg met swf en van mpg met mp4, alsook een export van dit eindproduct naar het flv-formaat.

    Gisteren was er dan de grote première met presentatie via een beamer (800 bij 600 resolutie). Mijn vaststelling daarbij (na montage): de mpg-bestanden zijn prima, de swf-bestanden totaal onduidelijk. Bij de mp4-bestanden is het resultaat half/half: alleen de opname die op vraag van mijn collega zelf gedaan werd op een scherm van 800 bij 600, is gelukt.

    Ik heb de afgelopen week dan ook behoorlijk wat geleerd over digitale video. En ook veel beginnersfouten gemaakt vrees ik.  De komende weken ga ik mij wat verder toeleggen op het opnemen van goeie screencasts (die de beamertest doorstaan) en ook zelf leren monteren met een programma. Bij de Mac komt er standaard iMovie, ik denk dat ik dat eens ga proberen. Hoe simpeler een programma, hoe liever.

    Het leertraject video is interessant, maar wel lang en tijdsintensief. En dat laatste is toch een serieus en niet te onderschatten minpunt.

  • Smoothie machine

    Als uw lief dol is op smoothies, met wat kan je dan op Valentijn thuiskomen? Juist, met een smoothie blender.

    Gewapend met de tips van Ine, begaven we ons eerder deze week naar de Media Markt. Het moest een blender worden die geschikt was voor 2 zaken: smoothies maken en ijs malen. De kans is vrij groot dat je een miskoop doet, denk ik. De dame uit de Media Markt gaf aan dat je voor een degelijk toestel minstens 500 Watt moet voorzien en dat een plastieken versie ook direct uit de boot valt. Daarnaast mag je niet verwachten dat een dergelijke blender ook een halve keukenrobot of een vruchtenpers is. Daarvoor heb je weer andere toestellen. Ine adviseerde dan weer om geen toestel met een kraantje te kopen.

    Uiteindelijk kwam ik naar huis met een Philips HR2084 (+/- 80 euro) . Tip voor wie hetzelfde toestel wil kopen: hij staat ver overal goedkoper dan bij de Media Markt.

    Philips Smoothie blender

    Het toestel is eenvoudig in gebruik, en ook qua afwas vrij beperkt. Met een toestel alleen kom je niet ver, dus kochten we allerhande soorten fruit en de ingrediënten die nodig zijn om een mojito (rum, rietsuiker, limoen, verse munt) te maken.

    Daarnet heb ik mijn eerste 2 probeersels gedraaid en aan Eva geserveerd. Als eerste een smoothie van ananassap (uit brik) met verse banaan en kiwi. Ik heb een mix gedraaid van de helft fruit en de helft sap en 7 ijsblokjes. Het resultaat was enorm lekker. Als 2e heb ik een mojito gemaakt, waarvoor ik de blender enkel nodig had als ijsmaler. Ook dat werkt perfect. Alleen de smaak van de mojito was nog niet helemaal punt. Ik zal nog wat moeten verder proberen denk ik. Alleen mag ik niet de fout maken zoals met mijn margheritas in een ver verleden. De smaak was toen perfect, maar mijn gasten liepen na 1 drankje al tegen de deur. Te straf. Hehe.

    Hier gaan we nog plezier aan beleven. En het is nog gezond ook.

  • Er zijn nog helden

    Ik heb niet echt helden. Maar als ik er nu één zou moeten kiezen, dan zou het Sullenberger zijn, de piloot van het in de Hudson rivier gelande vliegtuig.

    Filmpje 1 vertelt het interessante verhaal van hoe zo een landing in elkaar zit, in filmpje 2 worden de crew van de vlucht en de passagiers verenigd (gevonden via Jan). Mooie verhalen zijn dat.

  • Walibi driver

    Afgelopen weekend gingen we op ‘slipcursus’. De organisatie kiest voor een langere omschrijving: basiscursus rijvaardigheid met ruime aandacht voor ongevallenpreventie en voor defensief- en anticiperend rijden.

    Ik heb zelf iets meer dan 15 jaar mijn rijbewijs, heb gedurende 10 jaar 2500 km/maand gereden en dit met minstens 15 verschillende wagens (vooral bedrijfswagens). Rijden zou dus in principe een goed beheerste vaardigheid moeten zijn. Dacht ik. En samen met mij nog een 20-tal andere cursisten.

    Het slippen zelf wordt gesimuleerd op een grote mat die constant met water bespoten wordt. In de auto zit je samen met de instructeur en 3 andere cursusisten. Aan 30 per uur dien je uit te wijken voor een obstakel en moet je proberen om zo snel mogelijk terug op het rechterrijvak rechtdoor te rijden. In de realiteit blijkt dat net iets anders uit te ‘draaien’. “Precies Walibi” klonk het regelmatig vanop de achterbank. Meestal lag de fout bij het kijken naar de verkeerde richting (juiste richting = richting waar je naar toe wil) en/of een foutieve beweging aan het stuur.

    Na een aantal keer proberen slaagde iedereen er wel eens in om het manoeuvre goed uit te voeren. Bij een 2e rijbeurt en/of bij een snelheid die iets hoger lag, verloren de meesten zich onmiddellijk terug in een paar sierlijke Walibi-bewegingen. De vaardigheid een paar keer goed uitvoeren, staat dus duidelijk niet gelijk aan ze ook beheersen.

    Na 4 uur slipcursus kan ik niet zeggen dat ik het slippen met de wagen beheers. Maar ik heb wel gevoeld hoe het moet. Net zoals het correct gebruiken van een ABS-systeem. Niet dat we ABS op onze wagen hebben, maar soit. Het was globaal gezien een zeer interessante cursus om volgen en een aanrader voor iedereen. Behalve voor diegenen die om medische redenen geen 3 uur wij-zitten-in-de-botsautjes gevoel kunnen verdragen. De impact van al die bruuske bewegingen is toch niet te onderschatten.

    Zo een cursus doet ook nadenken over de impact van de auto op ons gedrag en ons leven. Als ik zelf in de politiek zat, dan zou ik 2 voorstellen indienen: een rijbewijs met vervaldatum en een verlaging van de maximum snelheid tot 100 km/uur (zoals in Noord-Amerika vaak het geval is). Veel stemmen zou het mij niet opleveren, maar ik geloof wel dat het er ooit eens van komt. Als is de reden waarom misschien vandaag nog niet gekend.