Gisteren de SM-rechter gezien. Ik herinnerde mij het verhaal nog (rechter Koen Aurousseau werd 12 jaar geleden veroordeeld voor slagen en verwondingen, gegeven tijdens een SM-spel op uitdrukkelijke vraag van zijn vrouw), vooral vanwege het beklijvende Humo-interview uit 1997 dat mij is bijgebleven.
De film zelf is sober, intiem en intens. Beter kan ik het niet omschrijven. De SM-scenes zijn soms behoorlijk hard en worden hier door Veerle Dobbelaere méér dan overtuigend neergezet. Maar bovenal is deze film een mooi verhaal over onvoorwaardelijke liefde.
Als ik de artikels uit de De Standaard over de feiten erop nalees, denk ik dat rechter Aurousseau in de film misschien iets te braaf wordt voorgesteld. Zelfs naar SM-normen waren de gepleegde feiten blijkbaar snoeihard (gelukkig heb ik bij de literaire blog Endorfien ooit wat SM-woordenschat geleerd). Dat zijn werkgever (justitie) daar gezien zijn functie (rechter) problemen mee had, in combinatie met hun drankprobleem, valt zeker te begrijpen. Maar de uitspraak en vooral de gevolgen daarvan voor rechter Aurousseau, zijn en blijven te zwaar.
De man werd veroordeeld en voor 5 jaar uit zijn burgerrechten gezet omwille van zaken die zich duidelijk in de privé-sfeer afspeelden en met toestemming van zijn vrouw werden ondernomen. Daarnaast werd zijn ontslag als rechter door toenmalig minister van Justitie Stefaan de Clerck niet aanvaard, waardoor hij niet alleen afgezet werd als rechter, maar ook zijn pensioenrechten verloor (!). We mogen natuurlijk niet vergeten dat het proces liep ten tijde van Dutroux en de witte mars, een zwaar moment voor justitie. Dat het Europees hof voor de rechten van de mens Aurousseau in 2005 in het ongelijk stelde, maakt de zaak ook niet eenvoudiger.
Nee, Aurousseau was geen braaf lammeke, maar de strafmaat is en blijft buiten proportie. Het blijft een schande.
