Bertha
“Er is iemand vermoord zondagmiddag” zei buurman (en trouwe bloglezer) Daniel daarnet. “Bertha nog wel”.
Dat was tijdens open monumentendag (waar ik was), dus ik had niets gezien of gehoord. Maar Bertha blijkt een duif te zijn. En die kwam altijd bij de buren middagmalen. Naar het schijnt was Bertha een dikke duif die nooit haar geheim over het privé-resto doorverteld heeft aan andere duiven. Zondagmiddag sloeg het noodlot toe. In de vorm van een torenvalk. Die snoodaard had dus zijn oog laten vallen op Bertha. Hij onderschepte haar in de lucht en even later sloeg ze te pletter. Bertha was eerst nog een hoop pluimen en nadien… euhm… niks meer.
Eerder deze week had ik een duif zelfmoord zien plegen. Ze fladderde wat ter plaatse, terwijl er een auto aankwam. Een paar seconden later zag ik het autowiel de duif plat strijken.
Net zoals Els vroeg ik mij even af of onze gevleugelde vrienden misschien het voorteken van iets kunnen zijn. Maar nu blijkt iedereen rondom mij raar gevogelte te zien. Ik ben dus een beetje gerust gesteld.
Duif zijn. Dat is blijkbaar niet simpel.