Sticky Smetty Story
Ik was dit weekend nog aan het uitleggen wat een “blogstokje” is. Het moet in de lucht gehangen hebben, want op dat moment kreeg ik er één toegegooid door Els.
Dit keer is het een stokje gelanceerd door Henk. Ik krijg 2 zinnen waarbij ik eens het verhaal moet volgen en de andere keer het verhaal negeren.
Volgen:
Petra trekt de deur van het herenhuis dicht. De wind woelt wild door haar blonde haren, in de verte grommen de onweerswolken. Ze neemt een paraplu mee zodat haar gouden lokken, door de kapper zorgvuldig droog geblazen, hun nieuwe vorm bewaren. Vijf minuten later staat ze in de gietende regen te vechten met haar paraplu tegen de steeds woester blazende wind. De tramhalte is het laatste wat ze ziet, voor ze haar ogen definitief sluit.
Negeren:
Petra trekt de deur van het herenhuis dicht. De wind woelt wild door haar blonde haren, in de verte grommen de onweerswolken. Ze heeft, geheel tegen haar zin, een afspraak met Sint-Pieter. “Waarom huil je mijn kind” vraagt een oudere dame. Verschrikt opent Petra haar ogen en springt uit de tram. De dame zwaait haar nog na met de achtergebleven paraplu en ziet nog net hoe een man met een lange grijze baard haar hand vastneemt.