Straffe verhalen

Ik laat bij voorkeur mijn studenten zelf zoveel mogelijk aan het woord als we theorie illustreren met praktijkvoorbeelden. Uiteindelijk zijn zij het die praktijkstage doen en werken met kinderen. Gisteren stonden de in september van vorig jaar ingevoerde ICT-eindtermen op het programma.

Ergens tijdens de voorbeelden kwamen we bij Habbo-hotel terecht. Meestal kent maar een fractie van mijn studenten deze virtuele wereld, Second Life kennen ze dan weer meestal wel. In eerste instantie reageren ze dan met ongeloof als je het hebt over de omvang en de impact van dergelijk werelden bij kinderen. Tot er een student het woord vraagt en zegt: “wij hebben vorig jaar ontdekt dat mijn zusje geld steelt om het online te kunnen spenderen”. En dan weet je als lesgever ‘bingo’, vanavond gaan er thuis een paar virtuele werelden ontdekken.

De les kabbelde verder. We hebben het over internet en privacy. Ik schrik een beetje van de voorbeelden die er voorbij komen. Het jaloerse vriendje dat een naaktfoto van zijn vriendin de wereld instuurt. Een dag later hangen er een paar uitgeprinte versies hiervan natuurlijk op school. Een student richt tot mij en zegt: “ik heb nog een goeie”. Bij ons hebben ze eens de leerkracht van Frans haar GSM afgepakt en alle foto’s via bluetooth naar elkaar doorgestuurd. En dan met een gremel: “en er zaten er enkele pikante foto’s bij”.

Of die verhalen allemaal waar zijn, weet ik niet. Het valt trouwens op dat het meestal de mannen zijn die ze vertellen. Ik kan u wel verzekeren dat ik tijdens de pauze mijn GSM niet laten liggen heb op tafel. En ik denk ook dat ik dat in de toekomst niet meer zal doen.