Dites-moi (II)

U kon hier eerder al lezen dat communiceren in Zuid-Frankrijk niet altijd evident is. Op de bus naar Cassis kregen we te maken met het neen-antwoord. Vorig weekend, ook op een bus, was het weer prijs, alleen… we hadden het niet door.

Vorige week gingen we wandelen op een plaats die wat hoger gelegen is. Langs het startpunt rijdt een lijnbus de heuvel op en af. Enkele locals hadden ons verzekerd dat je de chauffeur gewoon kunt vragen om te stoppen waar je af wil stappen.

Wij: “Kunnen we afstappen aan plaats X en wil u ons een teken geven?”
De chauffeur knikt.

De bus rijdt op een bepaald moment langs enkele herkenningspunten waarvan we weten dat ze voor het startpunt liggen. Iets later passeren we ons startpunt. Twijfel. De chauffeur heeft immers niets gezegd en blaast gewoon verder.

Ik stap op hem af en vraag of we plaats X al voorbij zijn. Hij antwoordt doodleuk: “ja, maar dat is niet erg, je kan blijven zitten want straks rijden we er terug voorbij”.

De bus bereikt de top en keert terug naar beneden. In het begin langs een andere kant van de heuvel zodat we niet precies weten waar we zijn. Op een bepaald moment herkent mijn wederhelft onze startplaats en de halte waar we af hadden moeten stappen. De chauffeur zegt weer helemaal niets. We bellen onmiddellijk en stappen een halte verder af.

Druk maken we ons er niet meer over. Na 5 maanden is er sprake van enige gewenning. Ik weet alleen zeker dat we vanaf nu nooit meer hulp zullen vragen aan een chauffeur op een bus. Meestal zitten er locals op, en die helpen je graag en correct verder.

Een ezel stoot zich geen 3 keer aan dezelfde steen. In het Frans is dat blijkbaar: un âne ne trébuche pas deux fois sur la même pierre. Waarbij we ook nog leren dat Franse ezels slimmer zijn.

 

 

U zegt?
  1. Maltese says:

    Ook in het Nederlands stoot een ezel zich geen 2 keer aan dezelfde steen. 😉

  2. Smetty says:

    Oeps. Dan is de conclusie gewoon dat de ezel slimmer is dan ik. 🙂

Leave a reply.