Schrijven
Ik ben in een verlofstelsel gestapt voor mijn onderzoek. Tijd gekocht om te schrijven zeg maar. Mijn eerste 8 bladzijden, in de vorm van een conferentie paper (artikel dat opgestuurd wordt naar een conferentie met als doel er te mogen presenteren), zijn bij deze een feit. Er is nog feedback op komst, maar zodra die verwerkt is, gaat de paper de deur uit.
Dergelijke wetenschappelijke papers schrijven is een leerproces heb ik ondertussen mogen ondervinden. Mijn versie vandaag bijvoorbeeld is absoluut nog niet goed genoeg om als artikel ingezonden te worden naar een wetenschappelijk tijdschrift. Dat wordt de volgende stap en zal nog een paar weken in beslag nemen.
Niet onbelangrijk bij het schrijfproces is de feedback van collega’s. Ik heb ondertussen al begrepen dat die feedback mijn teksten enorm veel beter maken.
Waar ik in de toekomst wel nog werk wil van maken, is het vertalen van mijn onderzoek naar teksten die door iedereen gelezen kunnen worden (mijn Engelstalige blog, open journal). Maar dat is voor later. Het eerst volgende punt op de agenda zijn de Surf Onderwijsdagen. Gezien ik zoveel stof heb doen waaien om te mogen presenteren, wil ik ook een echt goeie presentatie hebben. Wordt vervolgd.
Tip: maak gebruik van een goede professionele artikel editor voor Engelstalige artikelen. Scheelt enorm in de tijd die je kwijt bent met het goed krijgen van het Engels. En hoeft niet heel erg duur te zijn.
Mail me maar even als je een adres wil.
Goeie tip. Stuur maar door. Ga ik zeker doen en het zal ook vast geen kwaad kunnen 🙂
Ineens doet dat me denken aan hoe een bevriende prof (een echte; we praten hier over Filosofie) me ooit had aangeraden, en gesteund, om een artikel naar een “echt” (Nederlandstalig) filosofietijdschrift te sturen.
Dus ik kom in een conversatie met een editor (of hoe het ook heet) terecht over wat er allemaal moest veranderen. Ik dacht dat je altijd wel van die ego’s had die vinden dat er geen komma aan hun teksten mag veranderd worden, en dat ik zo niet wil zijn, dus ik veranderde beleefd woorden, zinnen, poaragrafen en spaties, en ineens… Niets meer van gehoord.
In feite heb ik een beetje schouderophalend besloten dat ik weinig zin had om mijn teksten “officiëel” te publiceren. Ik wens je echt veel succes met je doctoraat; als je weet dat er ook dit soort kanten aan vastzitten weet je meteen dat het nog veel moeilijker is dan het lijkt.
PS je spamcatcher lijkt me echt veel te moeilijk: ik kan het zelf niet lezen, en last time I checked was ik geen computer.
@Koen: bedankt voor je interessante comment.
ik begrijp wat je bedoelt. Het klopt dat wie wetenschappelijke artikels wil publiceren dat niet kan zonder de regels van het spel te aanvaarden. Maar die zijn voor elk tijdschrift anders lijkt het. Ik heb van collega’s gehoord dat ze snel 1 jaar op een antwoord moeten wachten (wegens gebrek aan reviewers). In mijn discipline schijnt het mee te vallen. Normaal heb je binnen de 2 maanden een duidelijk antwoord: ofwel gaan ze het publiceren (meestal met wijzigingen), ofwel niet. Je wijzigingen laten uitvoeren en dan botweg niets meer laten horen, dat is gewoon lomp (en niet de normale gang van zaken).
Daarbij komt dat je toch ook merkt dat er iets aan het veranderen is in die wereld. Zo is er een tijdschrift uit mijn branche dat heeft laten weten in de toekomst voor de snelle publicatie op het internet te zullen kiezen, ipv voor de papieren versie die pas een jaar of twee na insturen gepubliceerd geraakt. Ook Open Access tijdschriften worden steeds belangrijker. De Universiteit Gent doet hier bijvoorbeeld ook zichtbare inspanningen voor. Maar de onderwijswereld verandert altijd traag in vergelijking met de wereld daarrond. Maar er is zeker iets aan het veranderen (mijn indruk). Ik ben zelf ook aan het bekijken hoe ik daaraan kan meewerken.
Wat de spamcatcher betreft: er zit een project achter dat aan letterherkenning doet. Misschien dat ik het toch maar eens moet herbekijken.
Het zou wel kunnen, dat van die “tegenwoordig gaat dat anders”. Het was minstens tien jaar geleden. Maar in ieder geval heeft het voorval me zo’n beetje overtuigd dat het voor niet hoeft, die wereld van de officiële publicaties. Wat zijn wij toch gelukkige mensen, met het internet dat ons toelaat ons gedacht te zeggen, en als het echt zo ongelofelijk belangrijk was, dan zou men het wel weten te vinden.
en anders: ook goed 🙂
afydlj
1y386b
Trackbacks for this post