Niche of verhaal?
Sybilla vertelt op haar blog dat ze de laatste tijd minder aan bloggen toekomt omdat “er zoveel weblogs bijgekomen zijn dat ik moeite heb om mijn eigen niche te vinden, een gebiedje om -ahum- ‘autoriteit’ in te zijn.”
Omdat ik ook af en toe onzeker rond mijn Soapbox sta te draaien, heb ik daar volgende theorie over:
Er komen steeds meer weblogs, en dit binnen elk vakgebied. Ik zie voor mezelf “het bloggen” niet langer als ergens een autoriteit in zijn, maar wel als het verloop van een verhaallijn. Helaas, hoe mooi een verhaal ook is, op een dag geraakt dat gewoon eens verteld. En dan is het wachten tot je door iets nieuws geraakt wordt. Iets waar je terug een tijdje over kan vertellen.
Omdat we met zovelen zijn, is een niche vinden of iets unieks vertellen gewoon moeilijk. Het alternatief is de hip-kip uithangen (kijk daar, kijk daar, iets nieuws), maar dat is ook niet wat.
Mensen luisteren graag naar een mooi verhaal. Zeker eentje dat met hart en ziel en/of leuk werd geschreven. Dat is in elk geval wat mensen mij vertellen als ik vraag waarom ze een post over mijn buren liever lezen dan de ontdekking van alweer een nieuwe web2.0 toepassing.
Dus… ook al ben je op zoek naar een niche, ik ben en blijf een trouwe luisteraar van jouw verhaal.
Sybilla, en Smetty, er is altijd één niche waarin je de absolute autoriteit bent: jouw eigen filter.
Mensen lezen jouw weblog om jouw visie op de wereld te zien. Zelfs als je enkel maar links plaatst, is dit van betekenis: het feit dat je een bepaalde link wel of niet plaatst duidt op het belang er van.
Dus laat je niet wijs maken dat je een autoriteit moet zijn. Gewoon jezelf zijn is al meer dan voldoende (en dan komt jouw ‘verhaal’, zoals Smetty het noemt, automatisch naar boven).
Ik geef vaak als advies: alle dingen die in je hoofd opkomen en die je onmiddellijk tegen je collega naast je op het bureau wil zeggen – schrijf die ook op je blog. Dat is wat ik wil lezen.
ik wil gerust een hip-kip zijn. Of een hip-lama.
Er zijn tientallen regeltjes voor de ‘goede blog’ en de ‘juiste blogpost’. Mijn vuistregel: schrijf waarover je graag wilt schrijven, wat je boeit, passioneert en doe het oprecht.
Vijf blogposts per dag omdat je die dag achtereenvolgens een briljant idee had, een fantastisch filmpje, een leuke quote vond, een geweldig gekadreerde foto trok en een interessante applicatie ontdekte. Moet kunnen.
Drie dagen geen post omdat je overwerkt bent, in bed ligt te vrijen of buiten aan het rollebollen bent. Kan ook.
Word geen slaaf van je publiek of van de verwachtingen…
BTW, Smetty, ik lees je niet omdat je “een autoriteit” bent, ik lees je omdat je onderwerpen me boeien, je vlot schrijft, een leuke humor hebt en je blogbewoners/gasten af en toe een vijs kwijt zijn. En ik ben blijkbaar niet alleen ;o)
Leuk om hier soortgelijke reacties te lezen als op mijn eigen blogpost! En om misverstanden te voorkomen: ik wil echt geen autoriteit zijn op een bepaald gebied maar ik wil graag iets betekenen op datzelfde gebied.
Dat mensen je lezen om je persoonlijke verhaal hoor ik ook best vaak, daarom zijn er vaker niet-werkgerelateerde zaken op mijn blog te vinden.
Wat ik mijn post eigenlijk wilde uitdrukken is dat onzekerheid over die eigen plek momenteel een behoorlijk obstakel vormt om uberhaupt te bloggen. Met reacties als deze (dank je, Smetty!) kan ik me daar wellicht overheen zetten!
@smetty: webpsychologe – misschien kan je dat dàt vlak een autoriteit worden. stap één is net gezet…