Herfsttafereel

Ik woon langs het water in Gent met vlak voor de deur enkele woonboten. Vanachter mijn bureau (dubbelleven als keukentafel) kijk ik uit op het water en zie ik 2 woonboten. De ene boot zal pas over enkele jaren afgewerkt zijn, de andere heeft meer dan anderhalf jaar leeg gestaan.

De vorige bewoners waren anders best grappig. Drie mannen, ze hielden er een ménage à trois op na, brachten sfeer in de straat zoals niemand ze dat nagedaan heeft. Op een avond hielden ze een vleermuis-party waar iedereen uit de straat op uitgenodigd was. Ik herinner me vooral dat het leuk was, de gastheren in vleermuis kostuum, alle buren gezellig in de kajuit naast elkaar. Als huisdier hielden ze knaagdieren die vrolijk rond liepen op de boot als waren ze de huiskatten. Jammer genoeg besloten de heren te verhuizen naar een grotere woonst. Ze lieten een leegte en een stilte na in de straat.

De laatste weken heb ik zowaar weer iets anders om naar te kijken dan alleen maar mijn computerscherm. De eigenaar van de verlaten boot is nu er nu zelf op komen wonen. Hij is nu toch al een tijdje, in bloot bovenlijf, met groene verf in de weer. De andere booteigenaar, codename Tattoo Billy, heeft een motorbootje gekocht. De laatste weken is hij aan dat bootje aan het prutsen en maakt hij af en toe een proefvaart. Ik zwaai dan een keer naar mijn buurmannen als ze naar boven kijken en mij zien zitten. Zij zwaaien dan terug, en dan gaan we weer allemaal ijverig met onze eigen werkzaamheden verder.

Vandaag was het weer zo een mooi tafereel. De vervende buurman, dit keer met t-shirt want de herfstzon geeft niet zoveel warmte weer, stond na zijn borstel werkzaamheden een appel te eten in het bootje van Tattoo Billy. Iets later zoefden ze samen in dat bootje over het water en het leek alsof ze niet verder mochten varen dan mijn gezichtsveld.

Ik stond te grijnzen achter mijn raam. Zo 2 stoere gasten in een bootje… En toen dacht ik: een mooi herfsttafereel moet niet noodzakelijk uit vallende bladeren bestaan.