Sjjjjjjtttt

Pap. Kijk, ik kan het nog net schrijven. Het woord uitspreken is al iets moeilijker.

Zeven uur na elkaar les geven, met 20 minuten pauze ergens tussenin, is gewoon fysiek vermoeiend. Mensen die niet in het onderwijs staan kijken dan wat verbaasd: “oh, een gewone werkdag”. Inderdaad, maar 7 uur na elkaar voor een klas staan is toch anders dan 7 uur aan een bureau zitten. Misschien dat ik op een bureau ook 7 uur zou praten, maar dan zou ik niet vooraan staan, geen 25 collega’s in het oog moeten houden en hen ook niet vertellen dat ze zelf moeten zwijgen. Ik ben gewoon moe gebabbeld. Stel u voor. Veel zal mij dat niet overkomen. 🙂

Vandaag heb ik mezelf ook een paar keer voorgesteld. Altijd hetzelfde liedje, dat het “Cindy” is, maar dat ze ook “Mevrouw” mogen zeggen als ze dat echt liever willen. Ik zag er zelfs eentje opgelucht kijken en zuchten bij die laatste aanvulling. Mevrouw dan maar, ook goed.

Het laatste uur heb ik echt zitten denken “heb ik dat nu al een keer gezegd of niet?” Misschien heb ik mezelf wel 2 keer voorgesteld als “Cindy met de optie om te mevrouw-en”. Nu, ik heb ze niet met gefrontste wenkbrauwen naar mij zien kijken, dus het zal wel in orde geweest zijn.

Als beloning voor mezelf ga ik de avond zwijgend en in stilte tegemoet. * De buurvrouw noteert nu in haar dagboek:
“de dag waarop het bij Smetty verdacht stil was en bleef”. *