poesiealbum
Ik had het al lang geleden beloofd om is wat spullen op te ruimen bij mijn ouders op zolder. Tijdens die actie kwam er vanalles voorbij: van een poster met Michael Jackson (toen hij nog een echte ster was) tot allerhande IT-diploma’s waarvan ik het bestaan al lang vergeten was, maar ook een mapje met de tekst: "poesiealbum".
Het was duidelijk geschreven in een periode waarin ik de Nederlandse spelling nog moest leren. In het mapje zat een gekopieerd boek met tekstjes om in een poëziealbum te schrijven. Dat was erg in toen ik ongeveer 10 jaar oud was. Die van mij had een bruine lederen kaft. Zoals dat gaat heb ik hem op een dag uitgeleend… maar nooit terug gekregen.
In zo een album hoorde te staan: je naam, een versje (dat je ergens anders had gelezen), een tekening als je wat talent had en de datum. "Tip, tap, top, de datum zit verstopt" waarbij je een kantje omvouwde en daar de datum schreef. Was je echt lui, dan hield je het bij: "De datum kan ik niet weten want de muizen hebben de kalender opgegeten". Het sprak ook voor zich dat je een eeuwigdurende vriendschapsrelatie had met de eigenaar van het album. "Eer zet een kraai een slaapmuts op, eer danst een haring op zijn kop, eer zwemt een schelvis in de pan, eer dat ik jou vergeten kan."
Veel variaties op hetzelfde thema. Maar wat mij vooral opviel, was dat de teksten erg rollenpatroonbevestigend en katholiek van inslag waren. "10 zijn je kinderjaren, 20 ga je aan het sparen, 30 moet je zijn getrouwd, 40 ben je daarvoor te oud, 50 ga je aan het zakken, 60 krijg je ongemakken, 70 daalt je leven af, 80 ga je naar het graf, 90 kun je ook nog leven, 100 zijn van god gegeven." Maar ook: "Ik wens je een ventje met een aardig traktementje, een koe in de kuip, een varken in ‘t zout, zorg dat je het houdt."
Aan die 30 kan ik nog iets doen. Maar hoe moet dat nu met ons varken en die koe…