De bijzitster

Vandaag was het zover. In het 94ste stembureau in Gent mocht Smetty gaan zitten. Om de dans te ontspringen had ik advies gekregen gaande van "kom te vroeg" tot "wees te laat". De voorzitter nam gewoon de vier eerste aanwezige personen op zijn lijst en daarmee was de kous af. De slimsten waren in dit geval een half uur te laat gekomen. Verkeerd gegokt.

Het verdelen van de taken dan maar. Aan de ingang moesten de identiteitgegevens gecontroleerd worden en de kiesbrieven uitgedeeld worden, maar dat leek mij iets te zwaar werk voor een zondagochtend. Dus koos ik voor een plaats bij de uitgang, eigende mij een stempel toe (bewijs op de kiesbrief) en gaf die niet meer terug. Naast mij nam een gast plaats die de identiteitskaarten terug mocht geven.

En zo zag ik meer dan 500 personen uit mijn buurt voorbij komen. In mijn eigen straat wonen vooral studenten, maar dat was niks nieuws. Waar ik wel van schrok was de enorme vergrijzing. Nooit gedacht dat er zoveel ouderen in de omgeving woonden. Voor velen onder hen was gaan stemmen duidelijk een zware opgave. Naast de vele volmachten en ziektebriefjes, was er een vrouw met tranen in de ogen die het overlijden van haar vader kwam melden en een bejaarde man wiens vrouw net was opgenomen in het ziekenhuis. Als je daar de wegblijvers en de ongeïntresseerde kiezers bijtelt, vraag ik me af waarom we zo koppig blijven volhouden aan de stemplicht. "Voor de democratie" is het standaard antwoord. Maar hoe zinvol voor de democratie zijn al die protest stemmers die op een ondemocratische partij stemmen?

Na vijf uur stempelen had ik het wel een beetje gehad. Na nog een uurtje administratief gezemel mocht ik eindelijk naar huis. "Misschien tot de volgende keer" zei de voorzitter. "Dat denk ik niet" was mijn antwoord waarvan hij even schrok. Als ze me nog is oproepen ga ik zeker een weekendje op verlof. Gewoon uit principe. Burgerdienst volbracht, maar ik doe het geen twee keer.

Het grappigste voorval was een vrouw die totaal overstuur meedeelde dat haar man die nacht in een woedeaanval de stembrief had opgegeten. Grappig op zich, maar vast ook een vat vol miserie.