Is de virtuele wereld een nieuwe kolonie?
Ik begin steeds meer plezier te beleven aan virtuele werelden. Wat mij daar ook heel erg in interesseert, is de problematiek rond digitale identiteit. En daar heb ik toevallig tijdens een lezing, met een opmerking over varkens om precies te zijn, een boek over gekregen: “Digital Ego” van Jacob van Kokswijk.
Van Kokswijk begint zijn boek met volgende stelling:
Cyberworld seems to expose the same colonialisme as in the past (e.g. America), with three differences:
- you have to (and you can) develop your “new world” from scratch (digital space is empty;… );
- you are with your mind in cyberworld but with your body in a physical world (however, senses of your body are connected);
- cyberspace doesn’t have (as far as we know) its own materials or alternative energy sources in order to maintain itself and survive.
Ik dacht eerst, wat is dat nu voor een vergelijking, maar hoe langer ik erover nadenk, hoe juister het klinkt. De virtuele wereld bestaat eigenlijk niet, behalve als je deze zelf creëert. Ondanks de miljoenen mensen die verspreid aanwezig zijn in virtuele werelden zoals Second Life, World of Warcraft, The Sims en Habbo; staan deze virtuele werelden nog maar in hun kinderschoenen. Zo een wereld start niet echt vanaf nul, want er zijn spelers die een bepaalde geschiedenis meebrengen. En die gaan in een nieuwe realiteit economie drijven, organiseren en ook regulariseren. Dat kunnen we dus inderdaad met gemak “koloniseren” noemen.
Maar eigenlijk slaat mij dan ook de schrik om het hart. Gaan we in die virtuele wereld dan ook dezelfde fouten maken bij het koloniseren zoals we dat in het verleden gedaan hebben? Kunnen wat dat nu net vermijden omdat we vanaf scratch beginnen? Of zullen het diegenen zijn die vandaag vanaf scratch beginnen die gekoloniseerd zullen worden?
Citaat uit: J van Kokswijk, Digital Ego, Social and legal aspects of virtual identity, ISBN 978-90-5972-203-3, p. 22.
Volgens mij hebben de fouten die we bij kolonizaties begaan hebben alleen te maken met de dingen die er in de virtuele wereld niet zijn: een bevolking die er al was en die wij in de mijnen kunnen tewerkstellen, en en hoop grondstoffen die we uit die mijnen kunnen halen.
En welke andere fouten we zelfs maar kunnen maken… Ik kan er eerlijk gezegd niet zo direct een voorbeeld van verzinnen.
Wat mij een beetje stoort aan al die virtuele toestanden, is dat het echte leven aan je voorbij glijdt terwijl je op dat klavier zit te rammen
Wat mij wel opvalt in Second Life, is dat er relatief weinig fantasie wordt gebruikt bij het bouwen van deze nieuwe wereld. Dingen uit de echte wereld worden nagemaakt in het tweede leven. Ik denk dat je gelijk hebt dat “from scratch” beginnen niet echt mogelijk is of anders met heel veel moeite. Je neemt jezelf uiteindelijk toch mee.
Wat betreft kolonisatie? Ik weet niet. Volgens mij kunnen we die term beter niet gebruiken. Het zijn mensen die de wereld maken, het zijn dus ook mensen die kunnen besluiten niet zwart-wit te denken, niet in goed-fout, maar kritisch te blijven nadenken over de concepten die ze ontwikkelen.
Trackbacks for this post