Draak
Een tijdje geleden leek het wel alsof er een revolutie was losgebroken in mijn garage. De Jaap (mijn auto) wou niet meer vooruit of achteruit, mijn tank (trekfiets) haperde als ik van versnelling wou veranderen, de MTB (mountainbike) bleef ook al af en toe steken en mijn stadsfiets ging er met een ander vandoor.
Mijn gewielde-vrienden hadden het duidelijk niet meer naar hun zin zodat enige actie noodzakelijk was. De auto kwam na een paar weken pas terug uit de garage, de MTB kreeg een nieuwe ketting, kettingblad en derailleur. De tank heb ik vandaag voor een groot onderhoud binnen gedaan.
De tank durf ik al eens in Gent ergens achterlaten (alleen bij daglicht en mits de nodige sloten), met mijn mountainbike (een knalrode Cannondale waar de meeste mannen erg jaloers naar kijken) doe ik dat nooit. Na de ontvoering van mijn stadfiets was het duidelijk dat er een nieuw exemplaar in mijn collectie moest bijkomen. Bij de tankdealer zag ik een afschuwelijke, totaal onpraktische draak van een fiets staan, maar ik was er op slag verliefd op. Bij deze stel ik voor: mijn draakske.
Het is een grijze damesfiets met een soort shopperstuur en mountainbike banden. Het stuur en de fietshouding laten niet toe om veel kracht te zetten. De banden zijn van een kleiner formaat dan de normale stadfietsen. Dat formaat en de wrijving eigen aan het profiel van de banden zullen niet echt een snelheidsduivel van mij maken. De fiets is van het merk “Swing”, maar toch weiger ik de fiets “swinger” te noemen (het vernoemen van dit woord zal wel goed zijn voor mijn statistieken).
En toch ben ik content met mijn draakske. Hij staat helemaal in orde en ik ga hem zeker van ver tussen de ander modellen herkennen. Als ik echt wil gaan fietsen, dan neem ik wel mijn tank of de MTB.
Momenteel heb ik dus weer 3 fietsen. En toch ontbreekt er nog iets in mijn collectie. Een echte kilometervreter. Naast het rijden van bewegwijzerde routes en het mountainbiken, ben ik de laatste tijd meer het kilometervreten gaan evolueren. De MTB is daar eigenlijk te klein voor (je trapt zot zeg maar) en met de tank mag ik op doktersbevel na een paar knie-ontstekingen (de oorzaak is het gewicht van de trekfiets) geen lange ritten meer doen.
U hoort mij al aankomen. Ik zal nog een fietske moeten bijkopen. Eigenlijk weet ik al jaren welke fiets ik wil: een lelijke blauw-groene Bianchi (de betreurde Pantani reed daar mee). Misschien dat ik mezelf dat eens als nieuwjaargeschenk zal geven.
met een belgische plaat????
Je bent duidelijk klaar voor een uurtje spinning.
Misschien val je wel op zo’n knalgele Le Monde met een vol ijzeren voorwiel en een ossekopstuur …
Knie-ontstekingen van het fietsen?
Blij dat ik niet de enige ben. Ik heb op doktersbevel mijn versnellingen moeten laten weghalen. Ik rij nu met een juffrouwkesversnelling, of om het stoerder te zeggen: op souplesse in plaats van op kracht zoals vroeger (op z’n Armstrongs in plaats van op z’n Ullrichs).
Ik breek wel nog eens in de twee jaar mijn stuur doormidden. Levensgevaarlijk als het gebeurt terwijl je bergaf rijdt, maar altijd een hele ervaring. (En veel bekijks van de mensen rondom, of zou dat aan mijn gevloek liggen?)
Ik ben een mannetjesdier, nietwaar. Ik moet op gepaste tijd kunnen bewijzen dat ik weldegelijk spieren in mijn lijf heb; dat plezier nemen ze me niet af! 😉
De knieën doen wel nog af en toe pijn (vooral bij dat regenweer van de laatste dagen), maar ik ben gelukkig van die vieze ontstekingsremmers af.
@Lindsay: Mijn draakse doet niet in platen.
@Britt: Iemand wil mij richting spinning motiveren? 🙂
@Bruno: Om de 2 jaar een stuur breken? Amaai… Hoe doe je dat?
Fietsen is altijd een beetje afreageren.
Trackbacks for this post