Biologie van de kudde
Het was druk de laatste dagen en vroeg vanochtend. Het regende ook nog eens. Niet echt een Smetty-in-optima-forma-moment. Volgens het plannetje zouden we een kwartiertje stappen, maar het zou een wandeling van bijna een uur worden.
Ik verliet het station via de juiste uitgang en liep de aangegeven straat uit. Aan het volgende kruispunt keek ik voor de zekerheid eens op een stadsplan. Ongeveer 2 minuten later stonden er nog een paar onzekere conferentiegangers naast mij.
En toen moest ik plots aan kuddebeesten denken. Ik probeerde mij in te beelden hoe zo een beest besluit wie het gaat volgen. Zouden ze gewoon fixeren op de poten van de voorgaande (of is de staart het referentiepunt?) of zijn er leiders die altijd voorop lopen?
Ik had geen mening over de route en besloot de persoon te volgen die het meest zelfzeker over kwam. Als er veel volk had gelopen, dan had ik misschien ook de schoenen van de persoon voor mij gevolgd.
Volgen. De kudde als voertuig. Daar zat ik dan zo vroeg in de ochtend aan te denken.
En die grijns op mijn gezicht? Dat was het moment waarop ik die beesten tegen elkaar over het gras hoorde zeuren. Of hebben die elkaar niets te zeggen?
Van echte kuddebeesten weet ik het niet, maar van chimpansees weet ik het wel. Een tikje gesimplifiëerd volgen ze het mannetje dat er het meest zelfzeker uitziet: het “alfamannetje”. Er ontstaat dan ook een sterke competitie tussen chimpmannetjes om er het meest zelfzeker uit te zien. Hoe hoger in rang, hoe meer contacten met de vrouwtjes ze hebben.
Natuurlijk bedoel ik hier het soort “contacten met de vrouwtjes” dat maakt dat er kleine chimpanseetjes van komen.
Het is al lang een favoriete theorie van me dat mensen veel meer op chimpansees lijken dan we graag toegeven. En hop! Eén postje van Smetty, en ‘t wil toch wel lukken zeker…
🙂
Koen
Ik had dus niet aan een kudde moeten denken, maar wel aan apen. Dat klinkt nog niet eens zo raar.
Eigenlijk ben ik jaloers op de manier waarop die apen conflicten oplossen: door elkaar te vlooien. Konden wij mensen dat doen, dan er was veel minder miserie op aarde geweest…
En dat ik iets van een aap heb, ah ja, dat is dan bij deze bewezen 🙂