Dodelijke kus

Gisteren nog eens in die Ukkelse put van 33 meter gaan duiken.

Enkele praktische bedenkingen:

  • Gouden Framboos voor websites:
    Ze hebben een afgrijselijk, verwarrende en niet-informatieve website. Ik loop er elke keer weer in verloren.
  • Duur en duurder:
    De prijzen liggen hoog: zonder registratie (soort lidkaart) betaal je per uur 20 euro, met registratie kost het 18 euro. Alleen met een grote groep of tijdens een paar zeldzame, minder drukke momenten betaal je 10 of 12 euro. Sinds deze week moet je ook voor de kleedkamerkastjes betalen. Bubble Peter kon er niet met lachen.

Mededelingen uit het bad:

  • “Het is hier al bijna zo druk gelijk in Egypte” zei Hugues, die vervolgens uit de bakken met duikvesten een small nam om zich daarop af te vragen waarom dat allemaal zo strak zat.
  • Als er veel volk is, dan is het ook erg druk in de put. Vinnen ontwijken was gisteren een erg belangrijk onderdeel van het duiken.

Opgepast voor de dodelijke kus:

Toch is duiken elke keer weer een beetje magisch. Afdalen naar 33 meter kan je doen in vrije val. Dat is en blijft iets om naar uit te kijken. Eens op die diepte daalt er een soort van rust over je heen die bijna verslavend is.

Ik moest gisteren beneden in de put denken aan een verhaal uit het boek van Tim Ecott (toen gelezen en besproken). Hij beschreef een duik aan een muur van 200 meter diep waarbij hij last kreeg van stikstof narcose (kan voorkomen zodra je op een bepaalde diepte komt en is vergelijkbaar met dronken zijn). De narcose maakte dat hij zich gelukkig voelde bij het afdalen. Hij wou op dat moment maar 1 ding meer: dieper gaan. Als er dan niemand je tegen houdt, dan verzuip je jezelf. Zelfmoord zonder voorbedachte rade.

Ik heb zelf 1 maal last gehad van stikstof narcose. Het rare is dat je het op het moment zelf niet beseft. Meer nog, ik was zelf kwaad omdat Viking het suggereerde. Maar toen de rest van de duikers het bevestigde, schrok ik er wel van. Ik wist het namelijk zelf niet. Dat ik zo raar had gedaan en niet meer wou opstijgen was mij compleet ontgaan. Sindsdien vertel ik tegen iedereen waarmee ik naar een bepaalde diepte ga, dat ze me naar boven moeten sleuren als ik raar doe. De gevolgen van stikstof narcose verdwijnen vanzelf zodra je weer stijgt.

Het is rustig en vredig onder water. Alleen oppassen dat je niet verliefd wordt op de diepte. Er wacht alleen een dodelijke kus.

U zegt?
  1. Anendel says:

    Duiken is niet bepaald iets voor mij, laat staan zwemmen. Het gevoel dat ik mijn voeten de bodem niet meer voelen, doet me al panikeren. Lichtelijk trauma van zwemongelukken uit de kindertijd.. Té diep willen gaan zal niet onmiddellijk een probleem van me zijn.
    Gelukkig is er nog een ander positief vlak aan Nemo33: er is een goed restaurant met prachtig uitzicht. En een wondermooie bediening, om ook verliefd op te worden.

  2. Verliefd? Op Huug toch niet? 🙂

  3. JohanDK says:

    Straf verhaal. Weer iets bijgeleerd, nuja overspel is altijd “dodelijk”, daar moet ik niet voor duiken 🙂

Trackbacks for this post

  1. Huug & Druug » Druk druk, waterdruk…

Leave a reply.