Over gezichtsreinigingen en muziekstokjes

Vanochtend kreeg ik een telefoontje op mijn GSM. Het ging van "bla-bla-bla-bla-bla". De dame ratelde maar door. De Hollandse Viking keek mij vragend aan. Ik hield de telefoon naast mijn oor en wachtte tot de woordenstroom stopte. "Dat Amaryllis mijn telefoonnummer doorgegeven had" (wil je dat niet meer doen?) en "dat ze dacht dat ik interesse zou hebben in een gezichtreiniging". En dat kwamen ze gratis bij mij thuis doen. Iek! Ik wil geen vreemde opgetutte en zwaar geparfumeerde madammen met schoonheidproducten in mijn huis.

Wat moet ik met een gezichtreiniging? Er jonger uitzien? Toen ik dit jaar aan de Hogeschool begon, begroette ik op mijn eerste werkdag het departementshoofd. Ze liep verder, keerde plots terug, en zei: "sorry, ik had je niet herkend, ik dacht dat je een vriendelijk student was". Een week later vroeg ik aan een studente in welk jaar ze zat. "In het eerste", zei ze, "en jij"? "Ik geef hier les", zie ik, en de studente ging er met spoed vandoor. Vandaag ging ik bij de opticien om een computerbril. "Hoe oud ben je?" vroeg de dame. "Dertig" zei ik. Ze wou ook mijn beroep weten. "Ik geef les" zei ik. "Kan je dan niet met je kindjes mee naar het medisch onderzoek?"gniffelde ze. "Nee", antwoordde ik, "mijn kindjes zijn gemiddeld 20 jaar, die gaan al alleen naar de dokter". Ik ben aan het afwijken. Wat ik wel kan gebruiken is een computerbril, maar dat had die dame van de gezichtsreiniging niet in de aanbieding. "Klik" zei de GSM en ik was van de gezichtreiniging af.

En dan de muziekstokjes. Ik kreeg er één van Dafke, zag het bij mijn collega, moest erg lachen om Huug (Update 16/01 die we is op RSS moeten krijgen zodat hij echt kan gaan podcasten blunder want de podcast is te vinden hier ) en stelde vast dat Luc er in slaagde om zelfs daar een blog over te schrijven.

Ik moet nu iets vertellen over muziek denk ik. Wel, deze week vertelde een vriendin mij dat ze met spijt in het hart haar piano moest weg doen. Ze wou twee jaar geleden een piano en een schommelstoel hebben. Vandaag doet de schommelstoel dienst als kattenmand, maar de piano is definitief afgeschreven. En zo kwam de vraag of ik muzikaal was aangelegd. Ik wou als kind naar de muziekschool om gitaar te spelen. Maar dat gaat niet zomaar. Ik dacht na over de 4 jaar notenleer die ik had moeten volgen, en al die verplichte vakken zoals samenzang, muziekgeschiedenis en samenspel. Gewoon om 9 jaar gitaar te mogen volgen.

Sinds jaren staat mijn gitaar in een vergeten hoekje. Ik ben gestopt met spelen in mijn laatste jaar. Mijn carrière werd afgeremd door iets wat ongelooflijk stom gaat klinken: ik heb ooit tijdens het afwassen in mijn linkerpink gesneden met een gebroken glas en sindsdien is de soepelheid er uit. Ik zie mij daar nog staan bij de dokter en alleen mijn linkerpink onder de scanner. Ze konden niets zien, maar op dit eigenste moment voel ik het wel nog trekken in die pink. Bovendien kostte het repertoire (om af te studeren) mij elke dag drie uur oefenen. Ik kon de combinatie, om gitaar te spelen op dat niveau met mijn studies op de unief, niet aan. Ik had er geen plezier meer in en sindsdien staat die gitaar onaangeroerd te verstoffen. Maar ik ga ze nooit verkopen. Op een dag pak ik ze vast en ga ik de draad weer oppakken. En dan speel ik een schitterend concert voor mijn 70e verjaardag in het bejaardentehuis. Als ik er aan denk, zal ik dan ook de muziekstokjes doorgeven.