In theorie klinkt het allemaal goed. Als Europees burger kan je met de Europese ziekteverzekeringskaart (EZVK) bij een tijdelijk verblijf in het buitenland de terugbetaling vragen van bepaalde onkosten (enkel dringende medische verzorging) bij het ziekenfonds ter plaatse.

In de praktijk krijgen we een ander verhaal.

Voor we naar Marseille vertrokken hebben wederhelft en ik elk bij ons ziekenfonds navraag gedaan (wat wel, wat niet etc.). Beiden hebben we er meerdere mensen geraadpleegd omdat we foute én tegenstrijdige informatie kregen. Uiteindelijk hebben we ons zelfs tot de juridische dienst van het RIZIV gericht omdat een duidelijk antwoord uitbleef op enkele vragen.

Een paar weken geleden op een trap. Boenk bonk patat. Een hand dat opzwelt. De dokter beslist dat er best foto’s genomen worden. Zowel bij de dokter, bij de radioloog, als bij de apotheker heb ik mijn EZVK getoond. Telkens was er lichte paniek bij hen, gevolgd door “daar kunnen wij niets met doen, u moet alles vooraf betalen”.

Vandaag ben ik die briefjes gaan binnen doen bij het CPAM in Marseille (caisse primaire d’assurance maladie).

Aan het loket zegt de dame: “dat is hier niet, je moet dat in België doen”. Vervolgens leg ik vriendelijk uit dat ik het moet indienen bij hen volgens de procedure. Ik krijg een bruine omslag en ze duwt mijn papieren weg. Na enige discussie neemt ze mijn EZVK en neemt er een kopie van. “Steek dat ook in de omslag samen met de kopieën van de facturen en doe die hierbuiten in de bus” zegt ze. Einde verhaal en ze luistert zelfs niet meer. Aan het onthaal verderop staan er gelukkig nog medewerkers die het ook vreemd vinden en het nog eens willen navragen. Volgens die versie moeten de originelen in de bruine omslag. Ik heb uiteindelijk alles in de omslag gestoken wat ik dacht dat er in moest en er nog mijn GSM-nummer bijgeschreven.

Ik ben benieuwd. Eerlijk gezegd geloof ik er geen snars van dat dit in het bureaucratische Frankrijk vanzelf in orde gaat komen.

Eerder deze week. Tijdens een avondwandeling aan de rand van de stad (in Marseille betekent dat bijna overal het begin van een natuurpark). Het druppelt een beetje en er is geen kat op straat.

Een bocht naar links. We schrikken omwille van een beest dat er ligt: een slang. Onder een auto gezeten (spijtig voor de slang, maar ik was blij dat ze dood was).

Een bocht naar rechts. Alweer een dood reptiel. Al weten we dit keer niet zeker wat het is. Een grote hagedis waarschijnlijk.

Nog een bocht naar links. Nu wordt het echt surrealistisch: een Boedha tempel met een mega-oprit ernaartoe waar fantastische beelden staan.

Verder in de wijk: peperdure huizen met daarnaast enkele HLM’s  (habitation à loyer modéré, meestal synoniem voor hoge anonieme appartementsblokken met een weinig frisse reputatie).

Marseille bestaat uit meer dan 100 dorpen (die vandaag de metropool vormen), met elk een bepaald type bewoners en een eigen sfeer. En we hadden er onze twijfels bij, maar onder die bewoners zijn er wel degelijk nog slangen. Brrr.

Buurtfeesten in onze wijk (Le Panier).
Een zeer getalenteerde muzikant vraagt aan het publiek: “Kennen jullie Babie Farine?”
Iedereen gilt “Ouiiiiiiiiiiii”.
Blijkt het over Bobby McFerrin te gaan.

En een paar dagen eerder.
Enkele jongeren vragen constant aan een Engelstalige man of ze met hem op de foto mogen. We zitten op een terras en vragen aan een tiener naast ons, die duidelijk helemaal over haar toeren geraakt, wie die man is. “Bruce Willis” zegt ze overtuigd. De vent in kwestie zegt mij niks, maar Bruce Willis was het zeker niet.

De serveerster loopt naar binnen en even later komt de volledige keukenploeg naar buiten om ook een glimp van de man op te vangen. Het is Jason uit de film ‘Le transporteur’ zegt ze.

Ik heb het moeten googlen, maar het was blijkbaar Jason Statham. Ik ken hem niet van de Transporter-trilogie, maar wel van zijn debuut in ‘Lock, stock and two smoking barrels’.

Kom ik eens beroemdheid tegen, weet ik geeneens wie het is.

U kon hier eerder al lezen dat communiceren in Zuid-Frankrijk niet altijd evident is. Op de bus naar Cassis kregen we te maken met het neen-antwoord. Vorig weekend, ook op een bus, was het weer prijs, alleen… we hadden het niet door.

Vorige week gingen we wandelen op een plaats die wat hoger gelegen is. Langs het startpunt rijdt een lijnbus de heuvel op en af. Enkele locals hadden ons verzekerd dat je de chauffeur gewoon kunt vragen om te stoppen waar je af wil stappen.

Wij: “Kunnen we afstappen aan plaats X en wil u ons een teken geven?”
De chauffeur knikt.

De bus rijdt op een bepaald moment langs enkele herkenningspunten waarvan we weten dat ze voor het startpunt liggen. Iets later passeren we ons startpunt. Twijfel. De chauffeur heeft immers niets gezegd en blaast gewoon verder.

Ik stap op hem af en vraag of we plaats X al voorbij zijn. Hij antwoordt doodleuk: “ja, maar dat is niet erg, je kan blijven zitten want straks rijden we er terug voorbij”.

De bus bereikt de top en keert terug naar beneden. In het begin langs een andere kant van de heuvel zodat we niet precies weten waar we zijn. Op een bepaald moment herkent mijn wederhelft onze startplaats en de halte waar we af hadden moeten stappen. De chauffeur zegt weer helemaal niets. We bellen onmiddellijk en stappen een halte verder af.

Druk maken we ons er niet meer over. Na 5 maanden is er sprake van enige gewenning. Ik weet alleen zeker dat we vanaf nu nooit meer hulp zullen vragen aan een chauffeur op een bus. Meestal zitten er locals op, en die helpen je graag en correct verder.

Een ezel stoot zich geen 3 keer aan dezelfde steen. In het Frans is dat blijkbaar: un âne ne trébuche pas deux fois sur la même pierre. Waarbij we ook nog leren dat Franse ezels slimmer zijn.

 Topweekend in Marseille. Het MUCEM, oftwel ‘Le musée des civilisations de l’Europe et de la Méditerranée, opent eindelijk zijn deuren. De site bestaat uit een nieuwbouw en het fort Saint-Jean, binnenin lopen er meerdere tentoonstellingen. Alleen een bezoek aan beide gebouwen, met een fantastisch uitzicht op Marseille, vraagt al gauw 2 uur. We hebben ons voorgenomen er eens een dagje aan te spenderen op een minder druk moment dan het openingsweekend.

En dan is er nog TransHumance, een bijzonder project binnen Marseille-Provence 2013. Enkele duizenden schapen, koeien en paarden zijn doorheen de Provence naar Marseille gekomen. Het publiek kon onderweg aansluiten (te paard, niet direct mijn ding). Op zondag (09/06/2013) komen alle beestjes samen en zullen ze door de straten van Marseille lopen. De schapen stonden vandaag alvast klaar aan het MUCEM.

We hebben alle musea in Marseille al bezocht die open zijn, maar het MUCEM, dat is echt wel top. Wie nog geen bestemming heeft voor zijn volgende citytrip: Marseille. Doen.