All posts in Nederlands

  • De verborgen gebreken van de weblog

    Na 8 jaar bloggen waarbij ik verschillende weblogs onderhouden heb, wil ik het toch ook eens over de dark side van deze hobby hebben. Ik was altijd omringd door mensen die mij technisch geholpen of geadviseerd hebben. Maar toch is het een paar keer fout gelopen de voorbije jaren.

    Zo heb ik mijn eerste domeinnamen laten registreren bij iemand die zelf een reselleraccount had bij een grote hoster. De service was uitstekend (eigen dns-beheer) en de prijs uitermate scherp (de prijs was toen 60€ per domeinnaam, ik had ze aan 30€). Een paar jaar later hield de reseller ermee op en mijn domeinnamen werden vanaf toen gewoon door de hoster zelf beheerd. Bij die overgang heeft de hoster administratieve fouten gemaakt, maar het heeft jaren geduurd eer ik daarvan de gevolgen heb ondervonden. Mijn naam werd systematisch verkeerd gespeld (doen Hollanders altijd, ook bij conferenties of workshops is dat een constante), mijn emailadres werd niet overal correct ingevuld (eigenlijk erger, ze hebben er hun eigen adres ingevuld waardoor verhuizen ed. via een andere procedure gebeurt) en ik werd ook als bedrijf ingeschreven. Dat kan alleen recht gezet worden mits betaling (door mij) of door de domeinnamen te verhuizen via een speciale procedure (of over te dragen of stop te zetten natuurlijk). Maar het kost vooral tijd om dat recht te zetten. Ik heb er nog één te gaan. Read more

  • Als ik nu eens een einde voor mijn Soapbox bedacht

    Ik veranderde al eens van mening als ik over het voortbestaan van deze weblog nadacht.

    Het was een onderwijscollega die naar de privé trok vorig jaar, die mij deed nadenken. “Als je wil evolueren” zei hij, “dan moet je soms een punt zetten achter projecten”. En dat is blijven hangen.

    Het was januari 2004 toen ik voor het eerst met mijn soapbox naar buiten kwam. Ondertussen ben ik er 1042 keer op gaan staan om iets te vertellen. Ik heb mij nooit aan een bepaald thema gehouden en schreef zowel recensies, cursiefjes, verslagen als reclameboodschappen. De rode draad was simpelweg de gebeurtenissen in mijn leven.

    Ik heb veel geschreven vind ik de afgelopen jaren en dit op meerdere weblogs. Een vaardigheid die ik zonder het medium bloggen zeker niet zo intensief beoefend had. De laatste 4 maanden heb ik dan weer beroepsmatig niets anders gedaan dan schrijven. Aan mijn eerste wetenschappelijk artikel (ik begin volgende week aan versie 12), conferentievoorstellen en cursussen voor school. Het ziet er ook naar uit dat ik de komende 3 academiejaren zo een 70% van mijn tijd aan het schrijven zal zijn. Ik voel mij dan ook meer schrijver (maar niet in de verheven betekenis van het woord) dan iets anders op dit moment.

    Aan het einde van mijn doctoraatsmandaat zal ik een tijdje schrijven aan de finale versie mijn “doctoraat”. Vroeger was dat een boek, nu eerder het aan elkaar breien tot één geheel van een 4-tal studies die bij voorkeur al gepubliceerd zijn (liefst via een artikel, maar ook op conferenties ed.). Ik ga erg trots zijn als ik de papieren versie van mijn doctoraat in mijn kast kan zetten, daar ben ik nu al zeker van. Maar nu bedacht ik vannacht dat daar eigenlijk nog een werk naast zou mogen staan: een bundeling van voor mij relevante blogposts. Mijn doctoraat en mijn eigen bloemlezing, dat zou ik een mooie samenvatting vinden van een decennium schrijven.

    Mijn voornemen is dus een document maken dat ik voor mezelf en een paar dierbaren zal laten printen bij Lulu of zo. Daarom ga ik de komende maanden een paar lijnen uit deze blog selecteren en daar blogposts rond verzamelen. En waarschijnlijk ook nog hier en daar een slotstuk bij schrijven. Het resultaat zal natuurlijk ook hier online te volgen zijn.

    Ik sluit niet uit dat ik hier later doorstart met een andere blog, maar evengoed zoek ik mij eens een andere hobby. Mijn doel voor de komende maanden is enkele projecten afsluiten, niet direct aan nieuwe beginnen. Vandaag ben ik vooral blij dat ik een beslissing heb genomen, maar ook over de manier waarop ik dat ga doen. Want ik vind het een waardig einde dat past bij dit project en bij het afsluiten van een periode.

  • Het avondnet van De Lijn in Gent is een dikke giller

    Indien mogelijk verplaats ik mij binnen Gent met de fiets. Te voet zijn het centrum of mijn werkplekken net iets te ver gelegen vanuit onze nieuwe woonplaats. Waar mogelijk laten we ook de auto thuis voor verre verplaatsingen en gaan we met de trein.

    Door de slechte weersomstandigheden van de afgelopen weken ben ik het openbaar vervoer intensiever gaan gebruiken. Daardoor heb ik nu pas een beeld van wat De Lijn (Vlaamse vervoersmaatschappij) ons in mijn buurt te bieden heeft. Over het aanbod overdag ben ik zeer tevreden. Op een paar minuten wandelen is er zowel een bus richting station Gent-Dampoort, een bus richting station Gent-Sint-Pieters en een tram naar het centrum. De bussen zijn er tijdens gewone werkdagen om het kwartier, de tram rijdt zelfs iets frequenter. Enige minpunt is de online routeplanner van De Lijn. De online weergegeven uren zijn jammer genoeg verkeerd, zodat ik nu een foto genomen heb van de bordjes met de dienstregelingen aan de bushokjes zelf. Het scheelt meestal maar enkele minuten, maar dat is net genoeg om de bus te missen natuurlijk.

    Zo tevreden ik ben over de dienstregeling overdag, zo rampzalig vind ik het avondvervoer.

    Een paar weken geleden ontdekte ik bijvoorbeeld na een receptie op kantoor, dat de laatste tram die daar vertrekt naar huis (en we hebben het over de “1”, een zeer belangrijke tramverbinding) al om 22u20 gaat. Gelukkig waren er nog wachtenden die wisten dat er 45 minuten later om de hoek een bus uit het avondnet voorbij kwam. Dat De Lijn vanaf 23u zou overschakelen naar een avondnet, zoals ze zelf beweren, is zeker te begrijpen. Maar dan rijdt de laatste tram niet om 22u20.

    Gisteren vond ik het nog straffer. Ik kwam aan met de trein in Gent-Sint-Pieters om 22u57. Helaas vertrok mijn enige mogelijkheid om met het openbaar vervoer naar huis te gaan pas om 23u36. De vorige was om 22u51 vertrokken. Volgens de routeplanner van De Lijn zou ik dan een half uurtje bussen en vervolgens nog een flink eind moeten wandelen tot aan de voordeur. Voorziene aankomsttijd volgens de routeplanner was 00:27. Het was 23u, in het station was alles dicht, op het busplatform liep er geen kat en ik zag het niet zitten om in het type cafés die nog open waren te gaan zitten wachten. Het zou nog 90 minuten duren alvorens ik thuis zou zijn en ik vroeg mij af of ik in die tijd niet gewoon te voet kon gaan (ongeveer 6,5 km). Het was niet te koud, het regende niet meer en ik nam de proef op de som: te voet naar huis. Zoals verwacht deed ik er te voet even lang over als met de bus.

    Een paar weken eerder was ik ook zeer laat (en voorzien van valiezen) na een conferentie met de trein aangekomen en had ik de taxi naar huis genomen. De chauffeur zei toen: “wij verdienen goed vanaf 22u in Gent, want de mensen geraken dan niet meer thuis met het openbaar vervoer”. Ik begrijp nu dat hij gelijk heeft.

    Het avondnet van De Lijn is een dikke giller en een stad als Gent onwaardig.

  • 2011

    Twee januari. Stilaan tijd om weer boven water te komen en iedereen een gelukkig nieuwjaar toe te wensen. Dus bij deze: * smak smak smak *.

  • Naald verloren (IV)

    Omdat ik er veel over heb gekl(z)aagd en u ernaar vraagt. Vervolg op Naald verloren 1, 2 en 3.

    Afgelopen vrijdag ben ik naar de stomatoloog geweest. De nieuwe tandarts vond de tand verwijderen meer iets voor een specialist omdat er misschien gesneden moest worden.”Wat heeft u pech”, zei deze specialiste, “een tand zoals de uwe zou normaal nog lang moeten meegaan”. Maar dat wist ik ondertussen al. Om de zoveel tijd antibiotica nemen omdat er een ontsteking optreedt en een paar weken daardoor ziek zijn, leek mij ook niet echt de juiste keuze. Weghalen dus die tand. Einde probleem.

    Er werd geboord, gesleurd, getrokken en uiteindelijk genaaid. Maar snijden was gelukkig niet nodig. Het deed wel pijn, maar niet van die aard om erover te zeuren.

    Nu gaapt er dus een groot gat dat ik voor een kleine 2000€ weer kan vullen met een implantaat en een kroon. Zonder tussenkomst van de mutualiteit helaas. Maar dat zijn zorgen voor later. Eerst de wonde laten genezen.

    Het kerstmaal zal ik in kleine stukjes verorberen. Het betere knabbelwerk zal voor volgend jaar zijn. Maar ik ben vooral blij dat het achter de rug is.