Suikerkat
Zondag kwam ook het laatst ontbrekende decorstuk thuis, met name onze vierpoot. We hadden hem een weekje naar zijn vast logeeradres gedaan om hem de verhuisstress te besparen.
Ons katbeest is de voorbije maanden jammer genoeg een zorgkat geworden. Na meerdere bezoeken bij de dierenarts in de buurt, besloten we na een tijdje naar een meer gespecialiseerde arts te gaan. Die meneer sloeg bijna onmiddellijk de nagel op de kop: “ik denk dat uw kat suikerziekte heeft”. Enkele bloedtesten later, bleek dat vermoeden geheel terecht.
De behandeling van kattensuiker is vrij gelijkaardig aan die van de mens. Twee keer per dag geven we hem nu een spuitje. We letten er ook op dat zijn voedselopname min of meer gelijk is en dan hij geen hypoglykemie krijgt (tekort aan suiker in de bloedbaan).
Als ik dat aan mijn grootvader zaliger had verteld, zou hij mij ongetwijfeld vierkant uitgelachen hebben. In zijn beleving moest een kat alleen muizen vangen en daarmee over en uit. Ik had eerst ook mijn twijfels bij een dergelijke behandeling voor katten, maar uiteindelijk neemt een spuitje geven niet veel meer tijd in beslag dan een blik eten openen.
Ondanks de behandeling ziet het er toch niet zo goed uit, want hij lijkt insuline-resistent te zijn. Vanochtend was er nog een hoop stoutigheid te bespeuren, dus het einde zal nu ook niet voor morgen zijn, maar ik vrees dat hij toch niet lang meer zal meegaan. In elk geval, eens de achteruitgang definitief is ingezet, zullen we het einde niet rekken. Maar tot die tijd gaan we er goed voor zorgen. Na 12 jaar trouwe dienst heeft hij dat wel verdiend.