Afgelopen weekend is mijn grootvader overleden. Hij zou op 23 augustus 90 worden, maar die datum heeft hij helaas niet gehaald. Zijn kaars was al een tijdje opgebrand, maar nu is dus ook het vlammetje definitief uitgegaan.
Morgen tijdens de begrafenis zullen ze hem omschrijven als een eenvoudige werkmens met een groot hart. Op zijn CV zou er vandaag zeker arbeidsvreugde, vakkennis en vlijt gestaan hebben.
De voorbije dagen heb ik veel zitten denken over wie hij was en de wereld waarin hij geleefd heeft.
Hij zou bijna 70 jaar doorbrengen met mijn grootmoeder aan zijn zijde. Samen hebben ze 8 kinderen op de wereld gezet. Grootvader was en bleef dan ook tot de laatste snik een pater familias volgens het oude recept, ondanks het feit dat dat al een halve eeuw uit de mode is en iedereen uiteindelijk toch zijn eigen goesting deed.
De manier waarop hij praatte was, zeker voor buitenstaanders, imponerend omdat hij stotterde, zwaar dialectisch sprak en hij ook nog eens zeer koleriek overkwam. Het volstond altijd om zelf gewoon rustig te blijven bij zoveel stoom en stroom, want het waaide toch direct over. Als hij met al dat vuur over vroeger sprak, dan hingen al zijn kleinkinderen aan zijn lippen. Vooral Wereldoorlog II was voor hem een onuitputtelijke bron. Die periode moet dan ook een grote indruk op hem gemaakt hebben.
De evolutie die de maatschappij doorgemaakt heeft sinds zijn jeugd, moet voor hem enorm overweldigend geweest zijn. Onderwijs was er toen in het beste geval tot je 12e, maar bij voorkeur werd je zo snel mogelijk in het arbeidsproces opgenomen. Als soldaat werd hij letterlijk vanonder zijn kerktoren gehaald en de wijde wereld ingestuurd. De vernieuwingen na de oorlog zou hij wel deels omarmen, maar auto rijden en op vakantie gaan was niets voor hem. Waarschijnlijk heeft hij ergens rond mei 68 besloten dat het voor hem stilaan genoeg was geweest met al die veranderingen. Flowerpower, allemaal goed, maar wel op een ander. Hij zou ook nooit de euro invoeren in zijn leven.
Morgen nemen mijn grootmoeder, zijn 7 nog levende kinderen en de 16 kleinkinderen afscheid van hem. We zullen hem achter laten daar waar hij 89 jaar zeer gelukkig was: onder zijn kerktoren.