Gisteren ben ik naar de laatste voorstelling gaan kijken dat in mijn opera abonnement zat: Sleeping Beauty van het Koninklijk ballet van Vlaanderen (foto’s).
Ik ben niet zo ballet-minded eigenlijk. Voor het grootste deel komt dat omdat ik er niks van snap. Ik lees de taal niet zeg maar.
Sleeping Beauty of Doornroosje is in dat opzicht een ballet dat iets meer van mijn niveau is. Er zit een verhaal achter dat ik ken: kindje wordt geboren, de goede en de slechte fee doen hun zegje, doornroosje prikt zicht en slaapt tot de prins haar weer wakker kust. En toen begonnen de dansers aan het huwelijksfeest. Op zich zou dat aanleiding kunnen zijn tot enkele mooie danspartijen, maar het werd een eindeloos komen en gaan van allerlei andere sprookjesfiguren.
De zeven dwergen kwamen langs in het bijzijn van sneeuwwitje. Ik had nog maar net “Gaan Roodkapje en de boze wolf nu ook langs komen?” tegen vriend Corto gefluisterd of ze maakten zowaar hun entree. De wolf had grootmoeder waarschijnlijk al opgegeten. Het zou ook kunnen dat die te oud was om mee te dansen. “Wie is die kat ook alweer?” vroeg ik achteraf aan Corto. “De gelaarsde kat” vulde Corto aan. De danser zijn laarzen kwamen ver tot onder zijn oksels, maar dat had ik even over het hoofd gezien.
Wat ik eigenlijk wil zeggen is dat sprookjes niet bij elkaar op bezoek moeten gaan. En zeker niet als ze te lang op de dansvloer blijven plakken. Eigen sprookje eerst dus.
