Vorig weekend heb ik samen met Smetty senior mijn eerste sigaar ooit gerookt. Vader en dochter met een Montecristo no 4. We hebben ze opgerookt onder luid protest van ons moeder, maar ik denk dat we de volgende keer beiden buiten gaan vliegen als we nog eens met een sigaar afkomen.
Sinds dit academiejaar ben ik ook vaklector (voordien gaf ik alleen algemene vakken). Nieuw voor mij dit jaar zijn de stagebezoeken (mijn studenten beoordelen op het lesgeven in hun stageschool). Het leek mij dan ook aangewezen om eens mee te lopen met collega’s om te kijken hoe zij hun oordeel vormen. Twee collega’s gingen in op mijn vraag om eens samen op stap te gaan, en vandaag was ik met een madame op stap met 35 jaar ervaring.
Ze is eigenlijk een beetje rock & roll, heeft ervaring en kennis zat en de studenten spreken alleen maar met bewondering of haar. Het is een strenge, maar ze is ook heel rechtvaardig. En alle oudstudenten (hier in de rol van mentor voor de huidige studenten) die we vandaag van haar tegenkwamen, waren duidelijk erg blij om haar te zien.
We hebben 3 studenten bezocht en die begonnen allemaal echt te beven toen ze ons zagen. Zenuwachtig zijn ze altijd bij een stagebezoek, maar 2 lectoren tegelijk verdubbelt precies ook het effect. Vorige week had ik ook al een bezoek gedaan met een andere collega en ook dat had hetzelfde effect (maar toen moesten we eerst nog uitleggen dat wij de lectoren waren en niet de stagairs).
Dus als u wil weten hoe het momenteel op mijn werk gaat, dan zou ik zeggen: het is het moment van sidder en bibber (stagebezoek) en ook van traantjes (examens). Nooit gedacht dat ik een beroep had dat zoveel emoties zou losweken. Ik ben een emo-werker.
Bij These Days (ex-werkgever) zoeken ze momenteel ondermeer Flash goden (en godinnen?), bij De Vrije Pers (P-magazine, Ché en Maxim) een chef webredactie. Als je nog geen job hebt of van werk wil veranderen, dan is het nu de moment.
Disclaimer: deze post is geen advertentie.
Het is winter, er varen geen bootjes op het water waarop mijn bureau uitkijkt en de buurmannen zijn ook nergens te bespeuren. Beetje saai allemaal. Tot daarnet.
“Ik zie een zeehond spelen in het water”, zei ik tegen Viking (die mij via telefonische assistentie al enkele dagen probeert te helpen om mijn portable weer aan de praat te krijgen).
Dat ik een zeehond van een eend kan onderscheiden bleek ondermeer uit dit nieuwsitem op gentblogt en De Gentenaar. En beter nog, het beestje was zo lief even voor mij te poseren. Alleen jammer dat ik niet meer kon inzoomen.
De herinstallatie van de portable loopt redelijk goed, maar toch niet zoals het moet. Tijdens het (her)installeren van Vista was er opnieuw een crash. Zou er dan toch een hardware probleem zijn?
Als het blijft duren zie ik mij nog wat diagnosetools proberen, en als ook dat niet helpt, dan zal ik de portable toch naar de winkel moeten brengen voor nazicht.
Er resten mij nog een paar uren installatie-plezier. Yeahhhhhh.