Singing bowls (2)

Vorige week had ik het al over een klankschalenconcert waarover ik een verslag zou schrijven op Gentblogt. U kan de volledige post nu hier lezen.

Ik citeer een fragment, uit de post, over het concert zelf:

Ik sluit mijn ogen en laat mij een uur lang meevoeren door allerlei geluiden en klanken die moeiteloos in elkaar overgaan. Het is rustgevend en slechts heel af en toe onderbreken de klankschalen mijn gedachten en dwingen ze mij om aandachtig te luisteren. Af en toe weerklinkt er ook een onbekend geluid waarvan ik mij wel afvraag wat het zou kunnen zijn, maar ik ben te ontspannen om mijn ogen te openen. Met het weerklinken van gong zit het concert er bijna op. Het uur is werkelijk voorbij gevlogen.

De klanken ebben langzaam weg en Guido vraagt iedereen om stilaan vingers en tenen te bewegen. Nadien komen armen en benen aan de beurt tot iedereen weer helemaal terug is. Ik kan niet echt een woord vinden voor de toestand waarin ik mij bevond, maar het was ergens tussen dromen, slapen en wakker zijn in. De ruimte wordt iets meer verlicht en de gastvrouw komt met een glaasje fruitsap rond.

Wie iets kwijt wil over zijn ervaringen wordt aangemoedigd om dit te delen met de andere aanwezigen. Ik hoor bijna iedereen vertellen hoe ontspannend het uurtje is geweest. Twee dames hebben ook een visuele beleving gehad en zagen iets dat ze vergeleken met het uitbarsten van een vulkaan.

Ik liet de post aan Viking lezen en kreeg volgende commentaar uit Zweden: “Vertelden die dames hun ervaringen over die vulkaan na elkaar? Ik heb zo’n gevoel dat als de eerste vertelde: ‘ik zag een paarse giraffe, maar dan met hele korte pootjes en een ruimtehelm op, dat nummer 2 dan ook zegt, ja!, dat zag ik ook!’

Een paarse giraf met korte pootjes en een ruimtehelm op. Daar horen vast ook roze olifanten bij.