De klusjesman

De klusjesman kwam binnen. “Uw raam valt eruit madammeke?” zei hij. Ik keek een beetje zielig en knikte bevestigend.

De raamdokter begon vervolgens aan zijn inspectieronde en kwam al snel tot de volgende conclusie:”versleten, ik zal het wat oplappen, maar een nieuw kan ik er niet van maken”. Uit de raamdokter-indrukwekkende-gereedschapstas haalde hij materiaal om de herstelling tot stand de brengen.

Boemboemboem-klopklop-tok (verandering van gereedschap) iepeiepeiepe (spuitbus) psjjjjjjjjt.
Zo ging dat een tijdje verder.

Een paar minuten later deed de klusjesman het raam met veel zwier open en dicht. Ik moest mij inhouden om niet in een groot applaus uit te barsten. Dat had hij wel verdiend na zijn geslaagd optreden met zijn gereedschapsorkest.

Hij was eigenlijk klaar nu om de buurvrouw uit de nood te gaan helpen met haar raam-problematiek, maar ik zat zelf nog met een deur-vraagstuk. Er zat de laatste tijd iets los aan die voordeur namelijk. Hij was wel gestuurd voor de ramen, maar wie een raam aankan, moet toch iets met deuren kunnen ook dacht ik. Want ramen en deuren, zoveel verschilt dat toch niet?

De raam- en deurdokter liet zich weer helemaal gaan. “Ahhh zo moet dat”, dacht ik toen hij elementen uit mijn deur haalde waarvan ik niets eens wist dat ze eraf konden en dat er vijzen onder verstopt zaten. “Iedereen zijn vak” beantwoordde hij mijn bewonderende blik. Ik had wel graag geweten welk vak hij mij zou toedichten, maar ik durfde het niet vragen. Wat moet je immers denken van iemand die met een slaapkop om 9u op een vrijdagochtend probeert te doen alsof ze de Knack aan het lezen is, maar eigenlijk met bewondering op uw vingers zit te kijken?

Zoals verwacht deed mijn deur het even later ook weer helemaal zoals ze dat de voorbije 37 jaar had gedaan: netjes open en dicht gaan.

Het was nu echt tijd voor de klusjesman om zijn weg verder te zetten. Het volgende uur zou ik nog veel boemboem en klopklop horen, maar nergens een applaus.

Dit alles bracht mij tot de volgende zelfreflectie. Als ik in de prehistorie had geleefd, dan was ik vast het type vrouw dat gillend de grot in zou lopen en roepen: “schat, help, er staat alweer zo een vies beest van een dinosaurus voor de deur, doet-dat-doodddddd”.

* Smetty bukt zich nu om een rotte-tomaten-gooi-ronde van verontwaardigde feministen te ontwijken *

U zegt?
  1. joen says:

    Leuk stukje! Je hebt m’n avond opgevrolijkt met je ochtend, hoe vreemd dat ook klinkt. Mag ik ernaar linken op mijn blog?

  2. Smetty says:

    Dank u.

    Natuurlijk mag je linken. Mijn Creative Commons image was blijkbaar weer uit de template gevlogen. Ik zal het eens hard moeten coderen voor de zekerheid.

  3. maizenaman says:

    laat de klusjesman terugkomen!

  4. Bruno Lowagie says:

    Suggestie voor de titel van de volgende post:
    “Kopje koffie glazenwasser?”
    (Jonge kijkbuiskindertjes vragen best aan mama en papa waar dit naar verwijst.)

  5. Smetty says:

    Te veel fantasie Bruno. 🙂

    Ik heb trouwens zelf aan mijn Hollandse connectie naar de betekenis moeten vragen. Bij deze verklaar ik mezelf dus ook een jong kijkbuiskindertje. :-p

Leave a reply.