Ik twijfelde voor de aanvang van het festival of ik enkele films zou meepikken. Maar dat was voor ik het programma in handen kreeg. Er is gewoon elke dag wel iets dat de moeite waard is. Ik dacht dat het festival snel uitverkocht zou zijn, maar dat viel mee. Voor de zekerheid had ik een lijstje opgemaakt met films die ik wou zien. Mijn vrees bleek niet gegrond en ik kon zonder problemen tickets bestellen. Ik had niet echt gepland hoeveel films ik wou zien, en kwam met tickets voor drie voorstellingen terug. Oeps.
De eerste film was “9 Songs”. Ik wou hem zien op basis van volgende omschrijving in de programmagids: “Michael Winterbottom is een veelvraat op het gebied van filmgenres en filmstijlen. Als regisseur zoekt hij constant naar vernieuwing en steeds opnieuw probeert hij origineel uit de hoek te komen. Met zijn “Nine Songs” verwezenlijkt hij een droom die hij met cineasten als Stanley Kubrick, Franco Zeffirelli en andere Bertolucci’s deelde. Een ernstige expliciete seksfilm draaien… ophef en discussie verzekerd.” Daarnaast speel ook Michael Nyman, één van mijn favoriete componisten (bekend van “the piano” en meerdere Peter Greenaway soundtracks), een rol als zichzelf.
Het klinkt allemaal belovend, ik hoopte misschien een nieuwe “Irréversible” te ontdekken, maar helaas de realiteit is anders. Eerst en vooral moet ik lachen om de omschrijving “expliciete seksfilm”, in sommige media heb ik zelfs “pornografisch” gelezen. Laten we zelf even expliciet zijn: ik zag twee keer een stijve lul, een kut met een voorbijdraaiende tong, een vent die klaarkomt en een neukpartij aan het einde van de film. Klinkt dat als een product voor de best draaiende business op het internet?
De film dan. Het verhaal is samen te vatten als: “man ontmoet jongere vrouw die de relatie als een experiment ziet en snel terug haar eigen weg kiest.” Beelden van het koppel in de vorm van bloot vlees worden afgewisseld met songs. Het lijkt alsof het koppel
elke dag een concert bezoekt, als kijker krijg je telkens een song te horen van een band. Het type concert dat ik niemand zou aanraden wegens totaal oninteressant. Het enige lichtpunt is hier de song in de vorm van een concert van Michael Nyman. Tel het bloot vlees op met de songs en je hebt de film.
Een flutfilm die ik niemand zou aanraden. Wil je bloot vlees zien? Download of huur dan een pornofilm. Wil je een film zien die ophef maakte, en waar mensen uit de zaal gerend zijn omdat ze het niet meer aan konden zien? Ga dan voor Irréversible. Aan iedereen die deze film ophefmakend noemt: grow up!