Soms mis ik het wel eens dat ik geen tv heb. Dat is geen principiële keuze, maar het gevolg van de degoutante houding van monopolist Electrabel. De vorige huurder van mijn appartement had zijn rekening afgesloten, en ze gaan er dan bij Electrabel maar van uit dat je als volgende huurder vanaf dag 1 alles over neemt (zelfs hetzelfde aantal personen in je huishouding). Mijn huurcontract was nog niet eens begonnen, een tv had ik nog niet gekocht, maar Electrabel presenteerde mij wel een gepeperde rekening. Ik heb geweigerd deze te betalen en als “straf” zou ik de daaropvolgende 6 maanden “aansluitingskosten” moeten betalen als ik opnieuw kabel wou. Geen haar op mijn hoofd die daar aan dacht, en sindsdien is het er nog niet van gekomen om een tv te kopen.
Maar goed, zonder televisie heb ik wel meer tijd om te lezen of om naar de bioscoop te gaan. En dat is me de afgelopen weken aardiggelukt. De eerste film was “Diarios de otocicleta” van Walter Salles, ook bekend van “Central do Brasil” en als producer van “Cidade de Deus“. De film vertelt het verhaal van de jonge Che Guevara die samen met een vriend door Zuid-Amerika reist. En daarmee is dan aak alles gezegd. Over Che de revolutionair kom je niets te weten, en ook als roadmovie stelt de film niets voor. Af en toe bevriest het beeld is bij situaties die de kijker dan moeten duidelijk maken dat deze indruk gemaakt hebben op de jonge Che. Wat mij betreft alweer een blockbuster zonder inhoud, maar wel met Gael Garcia Bernal die voordien ook al schitterde in films zoals “La Mala educacion”, “Y tu mama tambien” en “Amores perros”.
Film nummer twee is van Franse origine: “5 X 2” van François Ozon. Vijf momenten uit het leven van een koppel worden in omgekeerde volgorde verteld (Memento-stijl). De film begint bij de scheiding, later zien we onder meer de geboorte van hun zoon en het trouwfeest. Deze momenten zorgen ervoor dat we een intieme relatiefilm te zien krijgen. De film wordt in de pers vaak gelinkt aan “Irréversible” (zwarte film, maar een absolute topper), maar daarvoor mist hij kracht en overtuiging. Al bij al een mooi film die maakt mij ook nieuwsgierig maakt naar de vorige films vanOzon zoals “Swimming Pool” en “Huit Femmes”.
De laatste film is de meest spraakmakende: “Fahrenheit 9/11” van Michael Moore. De film draait al sinds juli en werd bekroond met een Gouden Palm. Moore vertelt in zijn eigen stijl over George Bush en diens relatie met de Bin Ladens, verschillende bevriende bedrijven, olie, oorlog etc. Hij heeft een verpletterende documentaire stijl die hij eerder al toepaste bij “Bowling for Columbine”. Vorig jaar schooljaar zag ik met eigen ogen kabaalmakende tieners verstommen bij de film, en ook “Fahrenheit 9/11” heeft dit zelfde effect en stemt tot nadenken. Zijn films moet je wel met een korrel zout nemen, om de manier waarop hij informatie brengt, het feit dat hij er zelf erg veel geld met verdient én in de wetenschap dat hij al jaren bekend is als één van de best communicatoren ter wereld. Hij weet dus hoe hij een boodschap moet brengen. Anderzijds bewonder ik hem omdat hij afziet van een Oscar-nominatie voor beste documentaire (Moore hoopt nog voor de nationale verkiezingen de film uit te zenden op de nationale televisie, dit is in strijd met het Oscar reglement dat dit verbiedt voor documentaires in de eerste 9 maanden na de bioscoop-release). Of de film zijn doel zal bereiken, zullen we weten na de presidentsverkiezingen in november.