Voor het laatst een 2
Ik wil geen sentimentele blog schrijven of een online versie van een dagboek. En toch wordt dit een persoonlijk stukje, of eerder een mijmering misschien. Vandaag is een speciale dag: de laatste dag dat er een 2 voor mijn leeftijd staat. Morgen beginnen we dus aan tram 3. Een moment om even bij stil te staan.
“Stelt niks voor” zeggen de dertigers. Wat kunnen ze anders vertellen? Een paar jaar geleden vroeg een familielid die al op tram 3 gesprongen was, of dertig nu oud was. Ik was daar toen héél erg van overtuigd. Tot zijn grote ontgoocheling eigenlijk. En nu sta ik daar zelf.
Het klinkt als het moment van de waarheid. Twintig zijn is één lange speelperiode. Op je dertig moet je beslissingen nemen, en als vrouw ietsje meer dan als man. Het is het ook het moment om een carrièreplan vast te leggen. Om een richting te kiezen. Of om daarin helemaal te switchen. Fysiek zal het stilaan verminderen. Ik weet het zeker, tegen dat ik op tram 4 stap, zit ik gegarandeerd midden in een midlife crisis 🙂
Het eerste kaartje is al toegekomen. De champagne staat al koud. En ook de school viert elke week haar jarigen. De slogan voor mij en mijn collega’s die tijdens de paasvakantie jarig zijn, wil ik jullie niet onthouden: “stuk voor stuk zien ze er stralend uit, nog steeds opgetogen over hun geboorte”. Zo had ik het nog nooit bekeken. Ik moet gewoon opgetogen zijn morgen. Daar ga ik zeker morgen op drinken. Salut!