Archive for March, 2004

  • De Mens in De Handelsbeurs

    Wat doet een mens op een dinsdagavond? Is een concertje meepikken in de Handelsbeurs bijvoorbeeld. Dat zijn 2 vliegen in 1 klap. Ik wou al lang is een concert zien in die zaal, en de akoestische theatertournee van De Mens was hiervoor de ideale gelegenheid. Het handelsbeursgebouw is een pareltje met een prachtige foyer en dito concertzaal. Als ik ooit de kans krijg bij een open monumentendag om voor een rondleiding in te schrijven, dan zal ik dat zeker doen. De zaal is in alle opzichten uitstekend, niet te groot of te klein, en een goed zicht is bijna gegarandeerd. De programmatie is meer dan een aanwinst voor de stad en in het gebouw bevind zich ook nog het trendy eetcafe De Beurs. En neen, ik word niet gesponsord om dit te schrijven.

    Maar gisteren was er dus ook, en ja vooral, De Mens. Gestart in 1992, het jaar dat ik begon op de unief. Dat schept een band nietwaar? Ze brachten een soort van akoestische Best Off. Al die bekende nummers klonken heel erg fris en ook de band zelf blaakte van enthousiasme. Er waren een paar originele vondsten (zoals drummen op legerhelmen en een koekenpan), intieme momenten en heel erg droge maar fijne Vanderlinden humor. Heel erg geslaagd allemaal. Ik kon het niet laten om om op hun website nog is de agenda te bekijken. Maar met de zomer en haar festivals in het vooruitzicht, is er geen haast bij. Of het zou moeten zijn dat De Mens deze festivalzomer aan zich laten voorbij gaan.

    Ik heb de zomer alvast vastgegrepen en de schaar in mijn haren gezet. Waarop het pardoes begon te sneeuwen. Dankjewel daarboven om mij eventjes de juiste jaargetijden bij te brengen.

  • Restaurant Le Steak aux flammes

    Wat doet een mens op een maandagavond? Is gaan eten in restaurant Le Steak au flammes bijvoorbeeld. Een restaurant met uitzicht op het Gravensteen en met een inrichting die aan een oude huiskamer doet denken (een beetje zoals restaurant Amadeus). Elk commercieel voelend mens voelt de euro-tekens al knipperen in zijn ogen. Dit is echt een top-locatie. Het uitzicht van een burcht midden in de stad blijf ik trouwens fascinerend vinden.  

    De kaart was eerder beperkt en zoals de naam van het restaurant doet vermoeden vooral vleesgericht. We kozen voor een grillade van vlees (18,50 euro) en een reuzenbrochette van gemarineerde kip (13,50 euro). Nu is het nog maar 2 weken geleden dat ik vlees met vlees gegeten had in Argentijnse restaurants (daarover heb ik al verteld). Dus ik verwachtte terug een reuzenproportie. Het tegendeel was waar. De grillade was heel beperkt en van mijn reuzenbrochette was ik ook niet onder de indruk. Bij het vlees kwam een zelf te kiezen saus, een lauwe aardappel en een lekker sla-tje. Op de wijnkaart 3 wijnen die eerder duur waren, dus kozen we voor een Blonde Leffe. De koffie was er wel lekker (Illy) en ze gaven er ook nog is een kleine creme-brule bij.

    In totaal betaalden we 45 euro. Na Het gebed zonder eind, wordt dit mijn tweede restaurant in Gent dat voor mij prijs/kwaliteit veel te duur is. Gezien de locatie een restaurant voor toeristen. Hoewel ik eerlijk ga vertellen dat zodra ik inwoner ben van Gent, en dus gratis binnen mag ik het Gravensteen, ik dat zeker ga bezoeken. Wie is er dan de toerist?

  • Nog 100 dagen

    Gisteren was het 100-dagen viering in de Gentse scholen. Vier gniffelende tieners in legerpak verzochten om de andere schoolingang te nemen. Bij die andere ingang vroeg een zesdejaars van dienst waarom ik geen kort rokje droeg en witte kousen aan had. Omdat mij niets gezegd of gevraagd is, luidde mijn eerlijk antwoord. En ik loop ook nooit toevallig in die kledij rond. Ik kom desnoods in mijn badpak en een pruik naar school, maar dan moet je het wel eerst vragen. Daar had hij geen antwoord op.

    Een leerling van me maakte wel van de gelegenheid gebruik om met een waterpistool mijn coiffure is in een andere plooi te leggen. Die pruik was in dat licht niet eens zo een slecht idee geweest.

    Ik vroeg aan een andere leerkracht hoe lang dat fenomeen van de 100-dagen-nog-les-en-dan-zijn-we-er-vanaf al bestond. Geen idee. Het fenomeen is wel jaar na jaar uitgebreid, van een show tijdens de middag tot een volledig dagevent. En dan de betekenis. Nog 100 dagen en we zijn er vanaf. Eindelijk van die omgeving en haar personeel verlost, dus ook impliciet van de leerkrachten. Zie je het al gebeuren in een ander kader? De 100-dagen viering want de directeur gaan met pensioen, of Magda van de boekhouding wordt overgeplaatst naar een andere dienst. Wedden dat niemand blij is met we-zijn-bijna-van-je-vanaf-feestje?

    Tijd om stil te staan bij je eigen 100-dagen viering. Ondertussen ook al 12 jaar geleden. Amaai, ik ben oud aan het worden. Er is me weinig bij gebleven van wat er op school georganiseerd werd. Ik weet alleen nog dat ik met 2 andere leerlingen de groep ben kwijtgeraakt, en dat ik om 4u ‘s nachts in een cocktailbar zat achter de grote markt in Brussel. Een mens heeft een selectief geheugen…

  • Vegetarisch restaurant in Gent

    Er zijn minstens 10 vegetarische restaurants in Gent, waarvan maar liefst 3 op wandelafstand van mijn bureau (zelfs minder dan 300 meter). Ik lust heel erg graag groenten en fruit, dus het zal niet verwonderen dat ik daar vaak ga eten tijden de middag. Er is keuze uit Wakame, Lekker Gec en Tuin van Eten.

    Ik sta nog steeds verbaasd van de domme reacties die bij mensen opborrelen bij het woord vegetarisch. Zo hoorde ik iemand uit de sector zelf biologisch verwarren met vegetarisch. Ofwel zeggen ze direct: ik moet toch een dikke lap vlees hebben. Alsof je voor of tegen MOET zijn. Ik ben vorige week twee maal gaan eten in een Argentijns restaurant, en daar was het vlees met vlees. Helemaal op zn Amerikaans heb ik dan ook om een doggy bag gevraagd en de dag nadien de restjes smakelijk na de eerst duik verorberd aan de waterkant. Maar ik dwaal af…

    Als er naar analogie van een stamcafë ook een stamrestaurant bestaat, dan is dat voor mij vast de Wakame. Een dagschotel kan al vanaf 7,30€. Je gaat er vooral voor de snelle bediening, de no-nonsens sfeer, de lekkere pasta en in de zomer voor de zomertuin. Zoals in alle vegetarische restaurants deel je er meestal een tafel met andere mensen. Dat levert vaak vreemde gesprekken op: van het gaslek in het huis van de oude verhuurster die maar niet wil verkopen tot de kunstenares die niet durft te exposeren.

    Read more

  • De hippe juf en de krantenknoop

    Zondagavond pas om 22u30 geland op Schiphol en dan nog meer dan 2u rijden richting Gent. Maandag was het dus een beetje wazig in mijn hoofd. Op school begon de week van de kranten. Dit is een initiatief van de overheid waarbij elke leerling gedurende 2 weken elke dag een krant krijgt. In totaal zouden er dus elke dag bijna 200 kranten op school aankomen. Maandagochtend was het alvast druk in de leraarskamer. Alle leerkrachten waren ermee akkoord de kranten die dag niet te gebruiken. Behalve ik. Dat kwam even goed uit, want ik kon uit de verse stapel mijn kranten kiezen.

    Voor elke leerling nam ik De Standaard, Het Nieuwsblad en een exemplaar van De Tijd. Een mooi aantal om met een oefening te beginnen. Een paar uur later was er paniek in de leraarskamer. Want er waren kranten te weinig. Er was maar 1 krant voorzien per leerling per dag. Oeps. De dader was ook snel gevonden. Nog snel wat weliswaar gelezen kranten gerecupereerd, en iedereen weer tevreden.

    Mijn eigen klas zeg maar, die hebben gewoon geen krant gekregen. Gewoon gezegd dat het mijn fout was. Maar ze waren vooral nieuwsgierig naar mijn reis en vooral waarom mijn stem zo schor was. Hun oordeel was snel geveld: ik was vast te veel uitgeweest. En dat idee zagen ze helemaal zitten. Met de nodige fantasiebeelden kwam een fuivende juf te voorschijn. Dat het gewoon een bacterie was op borstkas en luchtwegen heb ik maar verzwegen. Laat mij nog maar even de hippe fuivende juf zijn 🙂